20130331 Monte Gordo, La Manga del Mar Menor, Murcia

 

Lieve en beste allemaal,0

Het is al weer vier weken geleden, dat ik mijn laatste reisbrief heb geschreven. Het zijn er zo weinig, omdat wij eigenlijk geen activiteiten ontwikkelen, die we al niet eerder hebben gedaan en waarover ik dus al eerder heb geschreven. Bovendien was het weer van dien aard, dat er weinig viel te ondernemen.

Onderstaande foto is een mooie, illustratieve samenvatting van zes weken Monte Gordo: te koud, te nat en teveel wind.

Aangespoelde boei op het strand van Monte Gordo.

Natuurlijk waren er ook nog de mooie dagen. Het is wél voorjaar in Portugal en het was gelukkig toch nog mogelijk om enkele van onze favoriete wandelingen te maken. Daarbij kom je dan toch weer die uitbundigheid van het Portugese voorjaar tegen ………

Ook lijkt het erop, dat Hens nu alle motorische problemen heeft overwonnen en ruim vier maanden, nadat ze haar tweede heupprothese heeft gekregen, wandelt ze al weer als vanouds heuvel op en heuvel af door de Algarve.

Het begin van de wandeling bij Laranjeiras aan de Rio Guadiana.

Onderweg zomaar deze prachtige Aronskelk in de berm.

Als de mensen het strand mijden en er veel wind staat, kun je mooi kite karten.

La Manga del Mar Menor.

Het onbestendige weer begon na zes weken toch wel erg te vervelen en ik heb de diverse weerprognoses op het Iberisch schiereiland eens goed bekeken om te zien, waar we eventueel wat stabieler en mooier weer konden vinden. Daarbij kwam ik uit op La Manga del Mar Menor bij Cartagena. Wij hebben de camping daar in het najaar van 2010 voor het eerst bezocht. Op maandag, 25 maart j.l. hebben we de reis naar de Middellandse Zee gemaakt: ruim 710 km, maar wel alles over de snelweg. We deden er 9 uren over.

Dit bleek een uitstekende zet te zijn geweest. We hebben al een week fantastisch mooi weer gehad. Vandaag trekt er wel een frontje over, maar dat is totaal geen bezwaar. De temperatuur blijft goed en voor de rest van de week ziet het er toch weer goed uit.

Met deze overtocht kwamen we wel in de Semana Santa (Heilige Week) terecht, de lijdensweek, waarbij de kruisiging en wederopstanding van Christus worden gememoreerd. In die week worden in Murcia – op 60 km van onze camping – elke dag één of meerdere processies gehouden. Wij besloten afgelopen donderdag naar Murcia te gaan en iets mee te krijgen van dit gebeuren.

Het Plaza del Cardenal Belluga is het absolute centrum van de stad. Er sluiten een aantal leuke winkelstraten op aan.
De processies gaan alle langs de kathedraal en het is daar, dat er een aantal tribunes is gebouwd om alles rustig te kunnen aanschouwen. Overigens zie je langs de route van de processies ook vaak rijen stoelen staan. Dit is ook wel nodig, want het kan wel een half uur duren, voor de processie voorbij is.

Plaza del Cardenal Belluga met kathedraal.

Op hetzelfde plein met links het Palacio Episcopal (bisschoppelijk paleis) staat recht tegenover de kathedraal een creatie van de architect Rafael Moneo: Edificio Moneo (gebouw van Moneo). De creatie is op deze plek omstreden, maar het is wel toevertrouwd aan Moneo om spraakmakende creaties neer te zetten. Er zijn felle voor- en tegenstanders. Ik vind het “gedurfd mooi”.

Kijkje op de Rio Segura, die dwars door Murcia stroomt.

Slotjes aan de Puente Viejo de los Peligros. Als je zeker weet, dat je voor de rest van je leven bij je geliefde zult blijven, kun je dat samen bezegelen door een slot(je) aan de brug te ketenen en de sleutel in het water te gooien. Voor zover mij bekend, is dit gebruik in navolging van onder meer dat bij de Pont des Arts in Parijs en de Pont Vecchio in Florence. Sinds vorig najaar kan het ook bij de gerenoveerde Jardingabrug over de beek Grootdiep in Oosterwolde. Die brug is omgedoopt tot “Liefdesbrug”. In Murcia zijn ze realistischer, want deze brug heet in het Nederlands: Oude Brug van de Gevaren. Uitkijken dus!

De processie.

De deelnemers zijn verkleed als Nazarenos (boetelingen). De meesten zijn onherkenbaar door de maskerende hoofddeksels. Het schoeisel is sober of ontbreekt.
In deze processie werden drie grote stukken – Pasos - meegevoerd, die zeer zwaar – wel twee ton – zijn en door een man of 40 worden gedragen. Achter elk van deze stukken lopen ook nog een man of 10 aan reserves of wisseldragers, die de last beurtelings kunnen overnemen. Men loopt telkens 15 à 20 meter en blijft dan een tijdje staan om vervolgens weer verder te trekken. Zoals vermeld, kan het wel een half uur duren voor de hele processie is gepasseerd.

Naar mijn mening is de vigerende religie verbonden met en een uiting van de heersende cultuur. Dat zag ik bevestigd in de trotse uitstraling van de deelnemers aan deze processie. Daar hebben zij ook recht op: Na de reconquista!

Als men stopt, wordt de schouder ontlast door de Paso te plaatsen op de meegedragen stokken.

Blootsvoetse Nazareno.

Deze Paso is vermoedelijk ook toe te schrijven aan “Francisco Salzillo Alcaraz, zoon van een Napolitaanse beeldhouwer en een Spaanse moeder. Hij kwam in 1707 in Murcia ter wereld. Hij trad in de voetsporen van zijn vader, maar legde zich steeds meer op hout toe. Als twintigjarige moest hij zijn hele familie onderhouden door in opdracht te werken. Toen hij in 1783 stierf als een beroemd en geëerd man, liet hij bijna 1800 levensgrote sculpturen na, die deels te bewonderen zijn in het Salzillo-museum in de Iglesia de Jesús van de stad Murcia, waar ook zijn beroemde kribbe staat.” (Stedentipsvoortrips).

Ook al ben je trots op je taak, het is niet altijd even eenvoudig om hem vol te houden. Gelukkig zijn er de wisseldragers.

Wij hadden wel meer processies kunnen bekijken, maar hebben het maar bij deze ene gelaten. Misschien volgend jaar weer één. Het is wel voor een ieder aan te raden om te trachten deze mooie cultuuruiting een keer mee te maken.

Tenslotte nog een paar gespotte opschriften:

Wij genieten nog even door: zij ook. Tot het niet meer kan.

Aan de achterkant van het leven (1).

Aan de achterkant van het leven (2).

De hartelijke groeten van Hens en

Ties