Lieve en beste allemaal,
Niet, dat de camping na afgelopen zondag weer leeg is geworden, maar de gezinnen met kinderen zijn wel weg. De camping vergrijst: de Fransen worden vervangen door Duitsers, Belgen en vooral ook Nederlanders.
Het is wonderlijk hoe van de ene op de andere dag Frankrijk ophoudt met vakantievieren. Het is bij de toeristische bezienswaardigheden nog druk genoeg, maar de Fransoos is er niet meer zo nadrukkelijk aanwezig. Het grote parkeerterrein van de camping is ineens leeg, de bewaking is weg, de jeugdige ploeg, die het sanitair netjes hield is vervangen door veel oudere professionals, die nu trouwens ook niet meer zo vaak komen. De avondactiviteiten – meestal luidruchtige muziek tot ver na elf uur - op het centrale plein van de camping zijn gestopt.
In de centra van de vele nieuwgebouwde badplaatsen langs de Middellandse Zeekust, waarvan Sainte-Marie-Plage er één is, worden al weer sommige winkels en restaurants gesloten. De terrassen zijn niet meer gevuld. Vaak hoeft er niet meer betaald te worden voor een parkeerplaats.
Ik kan er maar niet aan wennen, dat er bij dit prachtige weer ineens zoveel minder animo is om langs de kust te recreëren. Anderzijds is alles nu natuurlijk veel beter bereikbaar, zijn de files verdwenen en kun je je auto weer kwijt.
Op onze reis van Bretagne naar Sainte-Marie-Plage hebben we een tussenstop gemaakt aan de oevers van de Gironde. En dan proef je de wijn al.
Het was een eenvoudige camping, gerund door Nederlandse – in onze ogen – jongelui, die kennelijk van hun dromen realiteit maakten. Veel eigen kluswerk, maar best wel goed voor Frankrijk, hoor. Leuke aankondiging ook van de camping.
Het spul, dat uiteindelijk in die wijnvaten terecht kwam, groeide ook om de hoek, nog even rijpend in het laatste deel van de zomer.
Zoete belofte.
Het zal vast wel goed komen met deze druiven zo in de buurt van Bordeaux. De wijngaarden zien er daar trouwens keurig verzorgd uit. Dat zie je ook wel anders onderweg.
Over onderweg gesproken: nog nooit zo’n glimmende tankauto ingehaald, waarin je jezelf kunt zien.
Fortresse de Salses.
Tot 1642 behoorde de Roussillon bij Aragon (Spanje). Om het gebied is langdurig gestreden tussen Frankrijk en Spanje en nadat het dorp en kasteel van Salses – 16 km ten Noorden van Perpignan - in 1496 werden geplunderd en in brand gestoken door de Fransen, besloot koning Fernando van Aragon (Ferdinand de Katholieke) ter plaatse een onneembaar sperfort te bouwen. Hoewel er veel om is gevochten, slaagde Richelieu er pas in 1639 in de burcht te bezetten. Een jaar later waren de Spanjaarden er weer de baas. Spanje kon de strijd om de Roussillon echter niet winnen en nadat in 1642 het Spaanse garnizoen in Perpignan zich moest overgeven aan de Fransen, was het zinloos om de burcht nog langer te verdedigen.
Maar vergis je niet: de bevolking voelt zich hier nog Catalaans, het gebied is tweetalig (ook volgens de straatnaamborden) en de Catalaanse vlag wappert fier naast de Franse.
De burcht is gigantisch groot van omvang. Hij kon 3000 soldaten en 300 paarden herbergen. Maar er waren ook koeien en een bakkerij. Er was dus genoeg te eten om een belegering zeer lang vol te houden.
Een bezoek aan de burcht is een aanrader, zo niet een must voor ieder, die de omgeving aandoet.
De wallen.
De binnenplaats.
De donjon.
Meeting people.
“Wifi-contact.”
De mevrouw wist niet zo goed raad met haar nieuwe tabletje. Ze vroeg de gerant om hulp bij het verzenden van haar e-mail bericht. Die begreep er ook niet zoveel van en ook niet van haar.
Met een: “Monsieur, pouvez vous aider cette madame,” trachtte hij het probleem door te schuiven naar mij.
“Mais naturellement. Quelle est la problème, madame,” vroeg ik haar.
“Can you speak English,” sondeerde ze bij mij.
“Sure,” repliceerde ik haar: “But what language do you speak?”
Zij: “English!”
“Yes, but I mean, what country do you come from.”
“Germany.”
En met een: “Ach so, dann reden wir doch Deutsch,” was de juiste frequentie gevonden.
Vrijheid, gelijkheid en broederschap.
Je komt de spreuk op heel veel plaatsen tegen. Hij is ook een uiterst belangrijk symbool voor de ontwikkeling van de moderne, Europese democratie.
Maar waarom voorzien de Fransen zo’n belangrijk accent nu niet van de bijbehorende accenten? Is het de Franse slag?
Collioure.
Denk erom, als je in de Roussillon bent, altijd even een bezoek brengen aan Collioure. In deze kunstenaarsstad heerst een fijne, ontspannen sfeer en je kunt er prima lunchen.
Het beeldmerk van Collioure ………….
en zij tekenen het.
Toen wij in Collioure waren, zag Hens, dat een man bij het passeren van een etalagepop, die was voorzien van een strapless jurkje, even aan de plooien trok met het gevolg, dat het geheel wat lager kwam te zitten, dan ongetwijfeld de bedoeling was van de winkelier.
Die man was ons kennelijk ook voor geweest bij ons bezoekje aan Port-Leucate .
Dat Port-Leucate behoort trouwens ook tot de nieuw gebouwde badplaatsen, maar hier ligt het accent dus op de twee grote jachthavens. We waren er gisteren, maar ondanks het prachtige weer waren er maar weinig mensen in verhouding tot de voorzieningen. Dat de bootjes nog met zo vele in de haven lagen, mag overigens rustig worden geweten aan de zeer harde wind, die hier dagenlang heeft gestaan. Vandaag rest daar nog een windkracht 4 à 5 van en hopelijk is het vanaf morgen
weer het gebruikelijke rustige strandweer. Overigens willen wij dan juist een tochtje naar enkele bezienswaardigheden in de Pyreneeën maken.
Port-Leucate.
Gedragsbeïnvloeding ……
Eén van de meest ergerlijke overtredingen heb ik altijd het parkeren op een invalidenparkeerplaats gevonden zonder daartoe gerechtigd te zijn. Het is terecht, dat daarvoor een zwaar tarief wordt gehanteerd. Mensen, die dit toch doen kom je echter overal tegen en dus ook in Frankrijk.
Onderstaand bord trof ik aan op het parkeerterrein van een supermarkt. Het Franse recht ken ik niet goed genoeg om te weten, of de politie daar ook kan optreden. Vermoedelijk niet, want de supermarkt heeft zelf met een zeer aansprekende tekst onbevoegden duidelijk gemaakt, dat je niet echt bevoorrecht bent, als je op een dergelijke plaats mag parkeren.
Saint Jaques.
Toch maar even geprobeerd: die Jacobsschelpen. We vonden een diepvriesverpakking, die in de oven klaargemaakt kon worden. Dat leek wel wat. Wij hebben een oventje mee en dat is op zich erg handig.
Wat die St. Jaques betreft: ik weet het nu wel. Het lijkt wel aardig, maar de smaak valt me tegen. Ze hebben eigenlijk weinig smaak van zichzelf. Maar goed: “Onderzoek alles en behoudt het goede,” nietwaar?
Volgens de etiquette moet de sluiting van de schelp naar boven zijn gericht! De borden staan tegenover elkaar en het lijkt mij dan ook, dat de schelpen zo in de juiste positie zijn opgediend.
Over een dag of vier gaan we naar de Dordogne, als tenminste de weerberichten niet sterk verslechteren. Wij hopen daar een paar gezellige dagen met onze vrienden Mienke en Jan door te brengen als afsluiting van onze najaarsreis. Wij zijn nog nooit in de Dordogne geweest, maar gelet op de positieve berichten over deze streek hopen wij daar wel te kunnen genieten.
Indien ik daarvoor voldoende stof opdoe, zal ik jullie er natuurlijk nog over berichten.
Inmiddels doe ik jullie mede namens Hens weer de hartelijke groeten.
Ties
Al mijn reisbrieven zijn te lezen op mijn blog:
www.quayonge.blogspot.com
