Lieve en beste allemaal,
We zijn op de helft van onze voorjaarsvakantie. Meteorologisch gezien pakt deze bijzonder goed uit. Het is warm te noemen, zeker bij onze wandelingen in de heuvels. De tuinierende Portugezen, die wij passeren, zeggen ook steeds, dat het warm is. Het is waarschijnlijk de bedoeling, dat je bij nog redelijk koel weer de tuin in orde brengt en dat het daarna warm wordt. Nou ja, wij zitten er niet mee.
Volgende week zondag, maandag en dinsdag worden weer de jaarlijkse en veel bekeken carnavalsoptochten in Loulé gehouden. Twee jaar geleden zijn wij er ook geweest en heb ik deze “vogelverschrikkers” kunnen fotograferen. Volgende week hoop ik er weer te zijn en jullie een impressie te kunnen sturen van deze spetterende show.
Gisteren troffen wij tijdens een zware, maar prachtige wandeling overigens deze vogelverschrikker aan. Je zult hem niet in Loulé kunnen zien, maar ik vind hem een mooi voorbeeld van de inventieve Portugese huisvlijt. Hij doet zijn werk ook goed, want het veldje, van naar wij dachten peultjes, stond er schitterend bij.
Tavira
Ongeveer halverwege Faro ligt het mooie vissersstadje Tavira. Het leent zich er altijd goed voor om er even rond te lopen en een terrasje te pikken. Onlangs hebben we op een frisse zaterdagmiddag het stadje weer bezocht en nu om even rond te kijken in het hooggelegen historische centrum: bij het Moorse kasteel. Eigenlijk staan alleen de muren van het kasteel er nog. Binnenin is een mooie tuin aangelegd, die keurig wordt onderhouden. De muren kun je beklimmen en bieden een fraai uitzicht over de stad.
Buitenmuur met hoofdingang.
De Moren beschouwden onder andere Tavira als één van de belangrijkste nederzettingen in de Algarve. In 1242 werd de stad veroverd door Dom Paio Peres Correia, nadat de Moren zeven van zijn ridders tijdens een bestand hadden gedood. En dan vind ik het charmant, dat deze agressieve misdaad voor het nageslacht is vastgelegd in een straatnaam. De canon van de Portugese geschiedenis is al lang geleden geschreven en is dagelijks te zien langs de openbare weg. Daarvoor hoeven hier geen pretentieuze musea te worden ingericht.
Het straatje van de zeven ridders is gelegen naast het Moorse kasteel.
Het valt niet te hopen, dat wij in Nederland nog straten moeten gaan vernoemen in verband met een gewapend conflict met de islam, hoewel ……………. de burgemeester, die de Theo van Goghstraat opent, mag van mij een lintje krijgen.
Authentiek en pittoresk huizenblok langs de rivier in Tavira.
Intermezzo
Jullie weten het nog niet allemaal, maar wij hebben een nieuwe caravan gekocht. Wij hebben ons de afgelopen maanden uitgebreid georiënteerd op het aanbod en wij hadden al besloten om een Fendt Bianco 465 SFB aan te schaffen. Het was al jaren ons plan om dat te doen zo rond mijn 65e verjaardag en die hoop ik in augustus te vieren. Wij hadden aanvankelijk begrepen, dat op het door ons gewenste model een levertijd van ongeveer 2 maanden zat en we wilden de aankoop dan ook afronden na onze terugkomst uit Portugal.
Voor ons vertrek hebben we de Caravana (grote recreatietentoonstelling in Leeuwarden) nog even bezocht en daar hoorden we tot onze verrassing van de dealer, dat ons plannetje niet zou kunnen slagen, omdat die levertijd dan niet meer aan de orde is en dit dan allemaal om redenen van nieuwe productielijnen. Bovendien was de productie van “onze” caravan al helemaal vol gepland. Er was nog een enkel exemplaar beschikbaar. Als we nu niet bestelden, dan hadden wij in het najaar de caravan niet. OK, dan maar om de tafel. Ze kwamen met een goed aanbod en we hebben afgesproken, dat de caravan in juli zal worden geleverd.
De nieuwe caravan …………………….
(Foto ingevoegd op 18 juli 2011).
Nou ja, het wordt ook wel tijd voor een nieuwe caravan. Onze Hobby begint zo langzamerhand allerlei mankementen te vertonen. Zo gaan de kastjes moeilijk sluiten en van tijd tot tijd moet ik weer eens iets repareren, waarvan de schroefjes zijn losgegaan. Vooral tijdens het rijden kunnen dergelijke schades ontstaan. Je hebt dat niet altijd in de gaten. Hens vindt wel eens een schroefje van onbekende herkomst. Het is niet altijd te achterhalen, waar die vandaan komen, maar van een paar weet ik het nu.
In Valladolid aangekomen meldde Hens mij na de inspectie van de caravan, dat de TL -armatuur boven de keuken los hing. Nadere beschouwing leerde mij, dat er een schroefje van een inmiddels bekende vorm onder die lamp lag. Watskebeurt???
De armatuur bleek met drie schroefjes aan de achterkant in het plafonnetje vastgezeten te hebben. Dat waren er vermoedelijk twee te weinig. Zo hebben wij bij onze zoektocht naar een nieuwe caravan ons laten informeren over de wijze, waarop Hobby zijn producten maakt. Overigens bij dezelfde dealer, dus er was geen belang om Hobby zwart te maken. Maar bij Hobby is de constructie minimaal, dus drie schroefjes, waar een andere producent er vijf monteert. Dat hoeft niet per se slechter te zijn, maar het risico, dat het fout gaat, is wel wat groter.
Nou ja, ik positioneerde mij dus met een geschikte schroevendraaier en een schroefje voor de keuken om de armatuur weer vast te zetten. Diep voorover buigen, de romp 90˚ draaien en omhoog kijken. Nog afgezien van de opkomende pijn in mijn nek, bleek in de slechts zeer beperkt beschikbare ruimte ook de accommodatie met bril onvoldoende om het schroefje en gaatje scherp op het netvlies te krijgen. Zonder bril overigens ook. Voorts bleek de afstand tussen aanrecht en plafonnetje te gering om onderarm verlengd met schroevendraaier voldoende ruimte te geven om te kunnen werken. De rugspier begon inmiddels ook te protesteren. Hoe nu?
Ik besloot om te trachten de drie schroefjes, die dus achter de lamp geplaatst moesten worden, op de tast aan te brengen. Dus gewoon staande voor het aanrecht. Eerst de middelste, dan bleef de armatuur wel hangen en kon ik de twee buitenste vastzetten.
Hens assisteerde bij de eerste schroef: armatuur op zijn plaats houden, met de els een gaatje voorbereiden en dan volledig op de tast het schroefje plaatsen, een beetje vastdraaien met de vingers en dan verder met de schroevendraaier. Het lukte!!
Ook de volgende twee schroefjes wist ik op die manier en dus volledig op de tast vast te zetten. Het uitoefenen van enige druk- en trekkrachten op de aldus weer opnieuw geplaatste armatuur leerde mij, dat hij behoorlijk vast zat.
Zeer tot mijn voldoening constateerde ik, dat ik deze toch wel lastige operatie, waarbij mijn vingers tevens als ogen fungeerden, tot een goed einde had gebracht. En eigenlijk kreeg ik tegelijkertijd een ander, wat onvoldane bijgedachte: met een dergelijk fingerspitzengefühl was ik mijn roeping misgelopen …………: ik had gynaecoloog moeten worden.
Ook na de ritten naar Sevilla en Monte Gordo bleek de armatuur nog perfect op zijn plaats te zitten.
Activiteiten.
Zo maar even wat plaatjes:
Even uitblazen na de beklimming vanaf rivierniveau (La Guadiana).
Ook op hoge delen van de wandelingen kun je mooie vlakke weiden tegenkomen. Overigens is aan de vegetatie wel te zien, dat de grond hier bijzonder schraal is. Soms zijn er op bepaalde, wat vruchtbaarder stukjes grond langs de riviertjes in het binnenland kleine akkertjes aangelegd voor tuin- of wijnbouw.
Hier rijdt bijna nooit een auto, maar deze hagedis heeft er één getroffen.
De Beliche had meer water, dan gewoonlijk. Hier hield Hens de schoenen nog droog, maar toen we dezelfde rivier nog een keer moesten oversteken en we dat wel met droge voeten dachten te kunnen doen, gleed Hens van de klaarliggende, maar gladde stenen af.
Laag water bij Monte Gordo. Ook hier kun je beter je schoenen uit doen en over de net drooggevallen delen (en door de slenken) lopen. Die zijn namelijk hard. Het wat hoger gelegen strand is naar het Westen toe te rul om lekker te kunnen lopen.
In Salou heb ik bij de hele dure villa’s aan de boulevard prachtige schoorstenen gezien, maar ook bij deze goedkope appartementjes is de afwerking smaakvol. De mensen hier hebben een verrassend gevoel voor esthetiek.
Het kan echt weer. Wel oppassen, dat je niet verbrandt.
Die 23˚ zijn van de buitenthermometer, die op de chassisbalk ligt aan de noordkant van de caravan.
Aarzelend komt ook de Mimosa in bloei.
En hoe deze struik heet, weet ik niet. Mensen om ons heen zeiden, dat hij ook wel bloeit in Nederland, maar dat hij daar veel kleiner is.
De afgelopen woensdag zijn we per fiets met een groepje Zeeuwen mee geweest naar Isla Canela. Dat ligt in Spanje, net aan de andere kant van de grensrivier. Dat fietstochtje lag altijd al in onze bedoeling, maar het was er nog niet van gekomen. Met onderstaande veerpont zijn we vanuit Vila Real overgestoken naar Ayamonte. Het was afgaand tij en de rivier stroomde sterk. De pont moest stroomopwaarts varen en kwam bijna niet vooruit. We deden wel 20 minuten over de oversteek. Terug was ongeveer 5 minuten.
Aan deze boei is goed te zien, hoe sterk de stroom was.
Isla Canela is pas in de afgelopen 15 jaar opgebouwd. Voorheen stond hier niets, nu allemaal flats en een grote jachthaven. De flats zijn in verschillende stijlen opgetrokken. Hier een voorbeeld van een Moors “blok”. Anders dan langs de Costa’s, die volgebouwd zijn met eenvormige betonblokken, kan ik deze architectuur wel waarderen.
Als je Isla Canela helemaal bent over gefietst – ongeveer 10 kilometer – kom je voor een rivier te staan met aan de andere kant Isla Christina. Voor zover ik weet, is daar geen pontje.
Het viel ons trouwens op, dat er op de camping wel erg veel Zeeuwen overwinteren. We weten nu, hoe dat komt. Tijdens het fietstochtje vertelden ze ons, dat een paar mensen voor de provinciale Zeeuwse omroep zijn geïnterviewd. Niet één keer hoor, maar wel twee keer. Daarbij is flink wat reclame gemaakt voor de camping in Monte Gordo. Ja, die is niet duur en ons Zeeuwen bent …………..!!
Maar vandaag was het zondag en mooi weer. Veel mensen bezochten de restaurants. Wij ook. De terrasjes waren vol, maar gelukkig konden we nog een plekje vinden bij een strandrestaurant zo’n vier kilometer westelijk van Monte Gordo. Wel pas bij het tweede adres. Maar het was heel gezellig.
De BOB hadden we thuisgelaten, omdat we met de benenwagen waren. Heen achter de duinen langs, omdat het hoog water was en terug over het strand.
Vis eten aan het strand ……..
en
vis eten aan het strand ……..
Tot zover deze keer. De hartelijke groeten uit Monte Gordo van Hens en
Ties
