Lieve en beste allemaal,
Zo, ik heb een weekje overgeslagen. Dat komt enerzijds, omdat het leven hier al wat normaler wordt. Niet iedere dag is een hoogtijdag. Maar begrijp me niet verkeerd: iedere dag hier is in principe wel een heerlijke dag.
Neen, ik had vooral even geen zin in het bedenken van de luchtige versie van de waarheid hier, omdat een goede kennis van ons, die wij door het kamperen hebben leren kennen, plotseling op 62-jarige leeftijd was overleden. Voor een goed begrip overigens: hij was thuis in Nederland. Maar door allerlei privé-omstandigheden was dit een bijzonder tragisch verscheiden. Dat heeft ons erg gegrepen en soms ben je dan gewoon even stil. Vandaar dus.
Maar vandaag verheugen wij ons in de aankomst van onze dochter Rani. Ze zal ijs en weder dienende om 18.15 uur in Faro landen en vertrekt dan weer a.s. zaterdagochtend naar Nederland. De weersvooruitzichten zijn uitstekend en we hopen er dan ook een fijne week van te maken.
De afgelopen weken hebben we vooral vele en mooie wandelingen gemaakt. In de Algarve hebben de VVV’s prachtige wandelingen uitgezet en in boekvorm en op fotokopieën uitgegeven. Je doet er zo’n twee tot vier uren over. Het is meestal wel heuveltje op en heuveltje af: de hoogteverschillen lopen op tot 200 m.
Onlangs hebben we een lift gegeven aan een echtpaar uit Borger, dat de weg kwijt was geraakt en ons onderweg gebaarde te stoppen. Dat kan namelijk ook gebeuren. Niet altijd is de routemarkering even volledig en als je pech hebt, kom je daar pas een kilometer verder en 200 m hoger achter. Het is dus wel zaak om goed op te letten.
Dit routepaaltje heb ik wél gevonden!
In “wandelkostuum”.
Het gebruik van de “wandelstok” werd ons aangeraden door het echtpaar uit Borger. Na een paar dagen willen wij niet meer zonder zo’n stok de heuvels in. De stok is een extra hulpje de heuvels op, maar biedt ook stevigheid bij het zoeken van de weg tussen de stenen door op de wegen en paden. Ook bij het dalen loop je zekerder en bij het passeren van riviertjes kun je mooi je evenwicht bewaren, als je van steen naar steen moet stappen. De getoonde stok is overigens al weer wijlen. Onze Nicky werd onderweg aangevallen door een meute honden. Ik heb ze met die stok verjaagd, maar daarbij brak hij helaas wel op de rug van de grootste aanvaller. De honden dropen gelukkig wel af.
Als je een paar kilometer naar het westen rijdt, vind je langs de kust miniatuuruitgaven van onze Waddeneilanden. Het zijn eigenlijk niet meer dan enkele duinenrijen op een paar honderd meter voor de kust. Aan de zeezijde is er het gewone strand en aan de landzijde een strook water. Je kunt hier prachtig wandelen. Het is er ook heel rustig, als je een tijdje hebt gelopen, want de meeste mensen blijven toch bij de strandovergangen in de buurt.
Cacela Velha. Gezien vanaf de duinenrij.
Doorgebroken duinenrij voor de kust. Eigenlijk een slufter.
De zee hier biedt meestal een lege aanblik. We zitten hier ook bijna op het meest zuidwestelijke puntje van Europa – dat hopen we overigens nog wel te bezoeken – en wat dan volgt is de schier oneindige ruimte van de oceaan. Een enkel maal zien we een echt zeeschip varen, maar vaker zijn het de vissersbootjes vlak bij de kust. Gisteren echter heel in de verte allemaal witte zeiltjes. Ingezoomed ziet dat er zo uit:
Het was prachtig zeilweer. Wat zullen ze hebben genoten!
Het voorjaar komt hier wel duidelijk later op gang, dan vorig jaar. Maar de natuur begint nu dan toch uit te lopen en te bloeien. Dit mimosaboompje op de camping doet al goed zijn best.
In Nederland wordt ons aangepraat, dat je van alles moet doen om de flora en fauna van de ondergang te redden. Zelf denk ik daar wat anders over. Als wij als mensen de plaats van de “natuur” inpikken, is het logisch, dat planten en dieren verdwijnen. Met andere woorden: herstel de biotoop en planten en dieren komen als vanzelf weer terug.
Zo zijn er in Nederland projecten om de ooievaar in stand te houden. Nu wil ik niet zeggen, dat het niet leuk is om in Nederland ooievaars waar te kunnen nemen, maar voor de ooievaars hoeft het volgens mij niet. Die zoeken gewoon het beste plekje. Hier in Portugal kom je overal ooievaars tegen. Zoveel reigers als je in Nederland ziet, zoveel ooievaars zie je hier. Het is een echte kolonievogel. Hoge plekken zijn natuurlijk favoriete nestelplaatsen en soms zie je ze kilometerslang de ene na de andere hoogspanningsmast bezetten met hun nesten.
Van Peter kregen we de tip om een bepaald pad in te gaan lopen. Heen en terug zou dat een wandeling opleveren van twee uren. Onderweg zouden we een verlaten en vervallen boerderij vinden met allemaal ooievaarsnesten. De ooievaars zijn wel zo schuw, dat ze bij nadering van mensen op de wieken gaan. Onderstaande foto’s zijn dan ook een telelensopnames.
De ooievaars nog op hun nesten.
Camperopschriften.
De passage van een groep campers leverde het volgende plaatje op.
Op de camper zelf stond heel toepasselijk: Preiboer. De website heb ik (nog) niet bezocht. Nu is prei wel één van de favoriete groentes bij ons als we kamperen. Je kunt het namelijk lang bewaren, ook bij warm weer.
Of we vanavond prei eten? Ik denk het niet. Als Rani door de controle is, zal het wel een uur of zeven zijn. Voor haar is het dan al acht uur en na zo’n reis zal ze wel wat lusten. We doen maar een restaurant aan onderweg. Ik denk, dat ik als voorgerecht kokkeltjes neem. Als hoofdgerecht ook vis. Is heerlijk hier.
Tot zover maar weer. Veel groeten, ook namens Hens.
Ties
