Lieve en beste allemaal,
In mijn vorige brief heb ik al aandacht besteed aan het carnaval in Portugal. Voor mij was dit eigenlijk de eerste directe ervaring met dit facet van de menselijke cultuur. Anders dan de geijkte opvattingen in de noordelijke Nederlanden, dat het carnaval een feest is van jezelf te buiten gaan aan een levensstijl, die voor de rest van het jaar als zeer afkeurenswaardig wordt beschouwd, komt in ieder geval de Portugese variant ervan op mij over als een feest, waarbij de mensen zich gedurfd en feestelijk presenteren aan hun omgeving. In ieder geval heb ik tijdens de optochten geen wanklank bemerkt.
Na de optocht afgelopen zondag in Loulé, was er ook in Monte Gordo een optocht en wel op Vastenavond. Deze optochten hebben als rode draad een thema. In Loulé was dit een meer allegorisch thema, in Monte Gordo was het hoofdthema de Olympische Spelen. De optocht in Monte Gordo was wat eenvoudiger van opzet, dan die van zondag.
Het is erg moeilijk om langs de drukke route een plaatsje te vinden, waar je gemakkelijk foto’s kunt schieten. Steeds zijn er mensen, die tegen je aan duwen of voor je langs lopen. Het is dus erg moeilijk om op het goede moment af te drukken. Je moet snel zijn, maar mijn camera bijvoorbeeld eist wel een kleine pauze bij het richten om zich goed in te stellen. Daarom mislukken er ook wel foto’s.
Ik ontdekte, dat het leuk is om de individuele deelnemers te fotograferen bij hun act. Hieronder dus een kleine “collage”.
Minzaam kijkende clown.
De volgende drie foto’s zijn van chauffeurs van de tractor(tje)s van de praalwagens.
Het is erg leuk, dat zij geheel in stijl meedoen.
De optocht trekt uiterst langzaam langs de boulevard in Monte Gordo. De dansende groepen, die de tocht voorafgaan doen dit met vier passen naar links, vier passen naar rechts en één pas vooruit. De begeleidende muziek is loeihard en als je zoals wij, vlak bij een groepje luidsprekers staat, dan trilt je borstkas met de drum mee. Maar wat een feest om zo’n deinende massa op je af te zien komen en aan je te zien voorbij trekken.
En jong geleerd, is oud gedaan. Om als 17- of 18-jarige op een uiterst sexy wijze je publiek te vermaken, moet je natuurlijk wel veel geoefend hebben. Het op onderstaande foto afgebeelde basisschoolmeisje swingde de sterren van de hemel. Ze wórdt niet goed, ze is het al!
Geschikt!!
Maar soms kun je beter nog een paar jaartjes wachten.
Even uitblazen, je even terugtrekken in de luwte van je groep en dan zo dadelijk er weer met volle overgave tegenaan.
Turkisch Airlines.
Binnen een uur wisten wij op de camping ook al van het vliegtuigongeluk op Schiphol. Verder volgen wij het nieuws op de voet: via Radio Nederland Wereldomroep, het internet en de televisie. Wat verschrikkelijk overigens, dat alle Nederlandse televisiezenders de hele dag dan geen ander thema, dan dat ongeval weten uit te zenden. En ook de dagen daarna nog. Op deze manier hebben we nog teveel aan één publieke zender. Rob Hoogland wijdde hier terecht zaterdag zijn column aan. Het moet echter wel een opluchting voor Balkenende c.s. zijn, dat de aandacht even elders ligt, want een broedende kip wordt liefst niet gestoord.
Het onderwerp werd ook de dagen daarna uitgemolken en natuurlijk hebben wij ook weer de beelden van de mannen in witte pakken gezien.
Gelukkig hebben wij ook een man in een wit pak op de camping gehad. Dan doe je tenminste ook mee. Hier ging het om de bestrijding van de processierups. Zo’n man gaat gewoon spuiten hoor. Geen waarschuwing, niks niet. Van een paar medecampinggasten hoorden wij, dat er gezegd was, dat de was van de lijn gehaald moest worden en de deur van de caravan gesloten (en dat natuurlijk van de binnenkant).
Man in wit pak!
Nederlanders.
Omdat hier heel veel Nederlanders zijn – niet alleen op de camping – maar ook in de hotels en appartementen – past de middenstand zich hier natuurlijk bij aan. Voor de hand liggend zijn de restaurants, maar ook de fietsenverhuur heeft Nederlandse opschriften. Eveneens zijn hier een paar Nederlandse artsen. In Vila Real stonden de doosjes Goblet jonge jenever à € 10,25 per fles op de stoep voor de slijterij uitgestald.
Doelgroep bekend!
Maar ook de zeevaarders weten deze contreien te vinden.
Kokkels.
Bij laag water zagen wij op een net drooggevallen stuk strand figuurtjes in het zand, als waren deze getekend door met een vinger door het zand te gaan. Bij nadere beschouwing bleek, dat aan het einde van de “tekening” een minuscuul hoopje zand te zien was. Hier bleek een gesloten kokkel in te zitten. Toen ik hem naar boven haalde, spuwde hij nog wat water uit. De les is, dat deze kokkels zich dus in het zand kunnen voortbewegen. Zij doen dit kennelijk, om na het droogvallen toch nog onder het zand te kunnen komen, ten eerste om niet uit te drogen of te warm te worden door de zon en ten tweede om aan de foeragerende vogels te ontkomen. De tweede les is, dat het mogelijk is om bij dergelijk laag water gewoon met een emmertje wat kokkels te zoeken voor een lekker voorgerecht.
Dan sluit ik maar weer af met een camperopschrift. Het betreft hier een omgebouwde bus. De carrosseriebouwer was Hainje en dat bedrijf was vroeger in Heerenveen gevestigd. Met Bart Hainje heb ik nog gehockeyd . De ontmoeting met deze bus had dus een nostalgisch tintje en zo zijn ook de gedachten grensloos, grenzeloos of grenzenloos
Tot de volgende week maar weer. Wij denken aan jullie.
Mede namens Hens veel groeten uit Portugal.
Ties.
