Lieve en beste allemaal,
Aan de kusten van Normandië wordt de Vrijheid geroemd, alsmede zij, die deze aan het einde van de 2e Wereldoorlog zo zwaar hebben bevochten op de Nazi’s. Als symbool van deze onafhankelijkheid van de tirannie wapperen hier overal de vlaggen van met name de USA en Frankrijk. Ik vind het prima, Frankrijk als bakermat van de vrijheid, de gelijkheid en de broederschap en de USA als grondlegger van de Declaration of Rights. “Beide republieken, “ zeg ik er nog maar bij. Denk daar maar even over na.
Het is natuurlijk ook geen toeval, dat het New Yorkse Vrijheidsbeeld een geschenk is van de Fransen aan Amerika.
Die vrijheid heeft een prijs. Niet eenmalig, maar voortdurend. Wie in vrijheid wil leven, zal altijd tot het gevecht bereid en dus ook in staat moeten zijn. Niet alleen tot het fysieke gevecht, zeker ook tot het geestelijke gevecht. Bereid zijn om op te staan en je mening te geven. Niet wijken voor intimidatie. Dat is de les van de Normandische stranden.
De prijs van de vrijheid is soms heel hoog en dat wordt in Normandië getoond. Het is aan ons, om die prijs niet voor niets betaald te laten zijn.
In deze tijd van zeer geavanceerde techniek is het dan ook gênant, dat sommige politieke partijen nieuwe wapensystemen, die noodzakelijk zijn om onze vrijheid te waarborgen, leuk, maar overbodig speelgoed voor onze militairen noemen. Dit is een belediging aan het adres van de mannen en vrouwen, die bereid zijn om hun leven op het spel te zetten voor onze vrijheid en een onderschatting van de technische knowhow van staten, die belang hebben bij uitbreiding van hun invloedssfeer.
Le prix de la Liberté – The price of Freedom:
Onder deze naam is een panoramische film gemaakt van circa 30 minuten, die is te bezichtigen in Arromanches-les-Bains. Hij biedt onder andere met authentieke beelden een snel en indrukwekkend beeld van de gebeurtenissen rond D-day.
Omaha Beach vanaf de meest westelijke punt.
Les Braves, beeld van Anilore Banon. De toelichting is: “I created this sculpture to honour the courage of these men: sons, husbands and fathers, who endangered and often sacrificed their lives in the hope of freeing the French people.”
Een kleine aantekening hierbij mag mijns inziens zijn, dat D-day niet alleen was bedoeld om Frankrijk te bevrijden.
Eveneens bij Omaha Beach is het Normandy American Cemetery and Memorial gelegen, dat meer dan 9300 graven telt van gevallen soldaten.
Op de dag van ons bezoek was het enigszins nevelig, zodanig, dat de achterste graven vervaagden. Dat mag niet gebeuren met de herinnering. Gelukkig wordt ook dit kerkhof goed bezocht en daarmee zal het besef van de inzet van de gesneuvelde soldaten voor de volgende generaties in stand blijven.
Normandy American Cemetery and Memorial.
Bayeux.
Stuw in de Aure met watermolen in het centrum van Bayeux.
Bayeux is een aardige stad. Wij bezochten hem om de wereldberoemde Tapisserie de Bayeux, een 70 m lang en 50 cm hoog borduurwerk van bijna 1000 jaar oud over de verovering van Engeland door Willem de Veroveraar, te bewonderen. Het wordt ook wel aangeduid als de Tapisserie de la Reine Mathilde, Willems echtgenote. Zij heeft echter geen aandeel in de totstandkoming gehad.
Het Centre Guillaume-le-Conquérant, waar onder andere de Tapisserie is te bezichtigen.
Sainte-Mère-Église
Wie de film “The Longest Day” heeft gezien, zal zich ongetwijfeld die arme parachutist herinneren, die aan de kerktoren in Sainte-Mère-Église is blijven hangen. Die kerk, die kerktoren wilde ik zien. Het was “schokkend” om te moeten constateren, dat die parachutist er nog steeds hangt en nu wel in behoorlijk gemummificeerde staat.
De toren met de parachutist.
Het is een oude kerk en eerlijk gezegd verwachtte ik niet zoveel van het interieur. Maar het was alleraardigst en bevatte leuke elementen. Wel naar binnen gaan dus.
Ook de glas-in-lood-ramen waren mooi en fris van kleur. Ik probeer er altijd wel een foto van te maken, maar het resultaat is meestal niet voor publicatie vatbaar. Deze keer wel. Met name deze bleek aardig nieuw:
Thema: Madonna en parachutisten.
Utah Beach ligt dichtbij Sainte-Mère-Église. Daar hebben we dus ook even gekeken.
Hier is een makkelijk te bereiken strandje met lage duinen. De troepen, die hier landden, kwamen 2 kilometer zuidelijker uit, dan de bedoeling was. De weerstand was minimaal en hier hadden de invasietroepen dus geluk.
Het strandje van Utah Beach.
Intermezzo.
A hole in one.
Is het geluk, is het kunde, is het ervaring, is het inzicht: a hole in one kan in ieder geval ook de beste golfer maar zeer, zeer, zeer sporadisch scoren.
Ten eerste moet hij zeer goed zicht op het doel hebben: de richting en elevatie moeten goed aangevoeld worden. Verder moet het materiaal in orde zijn. Geschikt voor de prestatie, zwaar genoeg om de afstand te overbruggen, om de weerstanden onderweg te trotseren. De belemmeringen moeten bekend zijn en ingecalculeerd worden: de windrichting en –kracht, de glooiing van het terrein en de verwachte rolweerstand van de bal. Tenslotte moet de techniek van de swing helemaal in orde zijn, de voeten goed geplaatst, de handen perfect om de club, de zwaai precies op maat en met de juiste kracht en tenslotte het laatste deel van de slag, de doorzwaai.
En als dat allemaal goed is, dan heeft de golfer een heel klein kansje op een hole in one.
En zo is het ook met het plaatsen van de satellietschotel.
Wie wel eens op een camping staat, kent ongetwijfeld het schier oneindige, irritante gepiep van de satfinders. Drukdoende mannen, die nog even voor het begin van die allesbeslissende voetbalwedstrijd hun TV aan de praat proberen te krijgen, vaak met behulp van goedwillende buurmannen. Want techniek is des mannen. Ik heb nog nooit een vrouw een satellietschotel zien installeren.
Deze mannen verplaatsen dus veelvuldig hun schotel om een vrij “schootsveld” naar de satelliet te hebben, draaien de schotel steeds maar heen en weer in het horizontale en verticale vlak om maar goed bij de satelliet uit te komen en beeld en geluid in de caravan of camper tevoorschijn te toveren. Want een graadje te links of te rechts of te hoog of te laag en je hebt geen beeld. En die satfinder maar piepen!
Vaak kunnen ze pas rustig van de tweede helft gaan genieten.
Ooit heb ik naast een niet geheel onbemiddelde medekampeerder gestaan met een gigantische camper. Hij had een vaste schotelinstallatie op het dak van zijn voertuig gemonteerd, voorzien van een automaat, die volkomen zelfstandig de beste positie ten opzichte van de satelliet kon vinden. Tientallen minuten lang bewoog de schotel op en neer en heen en weer en draaide, dat het een lieve lust was. Maar beeld: ho maar. De eigenaar, die dit alles - rustig van zijn onafscheidelijke sigaartje genietend – bekeek, bezwoer mij: “Zij doet alles voor mij: ze buigt, knikt en maakt pirouettes.” Maar geen beeld dus.
Het komt er feitelijk op neer, dat je met het opstellen van de schotelantenne bijna altijd wel een tijdje bezig bent om de juiste positie te vinden voor de ontvangst, net zoals je voor het putten van het balletje meestal wel een tijdje bezig bent om het daarvoor in de juiste positie te krijgen.
Omdat je de satelliet natuurlijk niet kunt zien, kijk ik zelf wel altijd even rond op de camping, hoe anderen hun schotel hebben opgesteld. Daarmee krijg ik wel een beeld, hoe ik mijn schotel ongeveer neer moet zetten. Uit het voorgaande moge blijken, dat je er daarmee vaak nog lang niet bent. De precisieafstelling moet dan nog wel plaatsvinden.
Maar eergisteren, in St. Palais, toen ik de schotel had opgesteld om de satelliet te gaan zoeken – en dan zet je hem natuurlijk wel zo goed mogelijk in de door jou veronderstelde juiste positie – en ik de decoder en TV aanzette, toen had ik meteen beeld en geluid. En dat noem ik ook: A HOLE IN ONE! Iedere kampeerder met een schotel zal dat beamen.
Maar het kan nog uitzonderlijker. Want toen ik gisteren op de camping in Ste. Marie-Plage opnieuw de schotel ging installeren, had ik alweer meteen beeld en geluid. Tweemaal achtereen a hole in one.
A hole in one!
Ik geloof, dat ik maar weer eens aan de lotto mee ga doen.
Mont-Saint-Michel.
Dat de (vermoede daden van de eveneens vermoede) aartsengel Michaël tot de verbeelding van vele Roomse kerkbestuurders en gelovigen hebben gesproken, mag blijken uit het grote aantal Michaëlkerken. Mont-Saint-Michel is er één van, maar een wel heel bijzondere. De totstandkoming is vooral werk van een kloosterorde.
Tegenwoordig wordt de berg door 50 mensen bewoond.
Voor de bezoekers is er een gigantisch parkeerterrein aangelegd aan de vaste wal. Met een gratis shuttle-bus worden de bezoekers naar de berg gebracht en weer terug.
Er zijn geen liften en alles moet dus te voet. Op onderstaande foto staat Hens nog op het dijkje, Ze is met moed, beleid en doorzettingsvermogen op eigen kracht helemaal boven bij de kerk gekomen. Het was de moeite waard.
De stadspoort.
Grande Rue (winkeltjes, horeca, musea).
Bovenop de kerktoren een beeld van Michaël.
Kerk- en kloosterbebouwing.
Interieur van de kerk.
Kloosterhof.
De crypte van de dikke pilaren. Deze steunen de kerk!
Saint-Malo.
Voormalig piratennest en middeleeuwse vrijbuiterstad.
“Het” boekje zegt, dat je er tenminste de wandeling over de stadsmuren van de oude stad moet maken (2 km in ongeveer een uur).
Dat hebben we dan maar gedaan en het was prachtig. De onderstaande foto’s tonen wat beelden zonder verder commentaar.
Man, die mij steeds hinderlijk voor de voeten liep ……
Met een goed gevoel hebben we deze stad verlaten en zijn we naar een mooi uitzichtspunt gegaan: Pointe de Grouin.
Daar hebben we op een fraai gelegen terras geluncht. Het was ons afscheid van Bretagne.
Gisteren zijn we neergestreken op een ons bekende camping in Ste. Marie-Plage, vlak bij Perpignan. Wij willen nu een paar weken genieten van het mooie weer en de warme zee. De Fransen beginnen van de camping te vertrekken. Over een week zal het weer een stuk rustiger zijn. Dat vinden oudere mensen – zoals wij – wel prettig. Bovendien worden de tarieven dan ook weer wat draaglijker.
Altijd eten bestellen, dat mooi bij je shirtje kleurt! Hier St. Jaques met rivierkreeften.
Tot zover deze brief.
Wij doen jullie weer de hartelijke groeten,
Ties.
Al mijn reisbrieven zijn te lezen op mijn blog:
www.quayonge.blogspot.com
