Cambrils, 30 oktober 2011
Lieve en beste allemaal,
Proloog.
Regenboog (of: Baas boven Baas).
In Oliva scheidt een smalle duinenrij de camping van het strand. Nadat ik de caravan had geplaatst, wilde ik natuurlijk snel een blik werpen op de Middellandse Zee. Ondanks de onbestendige weersomstandigheden beviel me, wat ik boven op de trap aangekomen zag en voelde ik de aangename warmte van het water.
Even later kwam een man met een hond aan de lijn hetzelfde doen. Wij waren het er snel over eens, dat het uitzicht prachtig was.
“Sehen Sie mal, ein Regenbogen!”
Ik keek en zag een klein stukje regenboog vanuit het water opdoemen: “Die Anfang einer Regenbogen,”antwoordde ik hem.
“Ja, “zei hij, “Dort ist ein Topf mit Silber!”
“Dasz kennen wir auch, aber bei uns in Holland ist es besser. Bei uns gibt es immer ein Topf mit Gold,” repliceerde ik hem.
(Voorbehoud: Helaas beschik ik niet over das grüne Buchlein.)
Onze vakantie zit er weer bijna op. Zoals jullie zien, zijn wij alweer in Cambrils aangekomen. Het was de bedoeling om langs de Costa’s nog een camping te vinden, waar we na Portugal nog een genoeglijk verblijf konden hebben, maar dat is niet echt gelukt.
We zijn op 22 oktober uit Monte Gordo vertrokken na een verblijf van een kleine twee weken. Het weer was er buitengewoon warm – elke dag 30 ̊ C of meer – zodat we weinig tot geen activiteiten hebben ontwikkeld. Zo wandelen we veel, als we er in het voorjaar zijn, maar daarvoor was het nu veel te warm. En eigenlijk waren er een paar dingen, die me op de camping waren gaan tegenstaan en die het gevolg zijn van slecht onderhoud en een slechte technische inrichting. Verder heeft de gemeenteraad besloten om de camping te verkopen en naar verluidt, gaat de camping op 1 mei volgend jaar dicht om omgetoverd te worden tot een terrein met hotels en appartementen. Ook werd er nogal veel regen voorspeld.
Reden genoeg dus om eens verder om ons heen te kijken. Dat gaat overigens ook een ploeg Nederlanders doen. Wij zullen het resultaat te zijner tijd wel vernemen. Zelf hebben wij de camping in Isla Cristina bekeken en dat vonden wij een goed alternatief voor Monte Gordo. Maar je verkast niet van Monte Gordo naar Isla Cristina, omdat het net aan de andere kant van de rivier ligt in Spanje.
In eerste instantie zijn we naar Carchuna gegaan, 100 km ten oosten van Malaga. De camping zelf was best mooi, maar helaas viel de omgeving erg tegen. Het grote strand bestond uit kiezel en was landschappelijk onaantrekkelijk. De omgeving bleek een tuinbouwgebied te zijn met alleen maar plastic kassen van zee tot aan de bergen. Deze kuststrook was soms een enkele kilometer, maar soms ook vele kilometers breed. Tot ver voorbij Almeria in het oosten – over een afstand van meer dan 150 km – reden we later door alleen maar een landschap van plastic. Afschuwelijk om te zien, maar natuurlijk goed voor de Spaanse economie. En zo mooi is ons Westland natuurlijk ook niet!
Na twee dagen Carchuna hebben we ons verplaatst naar Oliva, 80 km ten zuiden van Valencia. De camping Kiko Park was ook prima en lag mooi aan het zandstrand. Helaas bleek Platja dÓliva – Oliva aan Zee – al in slaap gedommeld te zijn en waren de woningen verlaten en de winkels gesloten. Het mooie strand was helaas ongeschikt om te wandelen, want het zand was veel te los om goed te kunnen lopen. Verder werd er 150 mm regen voorspeld over drie dagen. Opnieuw tijd om te vertrekken dus en we reisden drie dagen geleden verder naar het noorden naar het ons bekende Cambrils (zie eerdere reisbrieven). En nu zien we, dat geheel West-Europa onder invloed komt van een groot lagedrukgebied. Het mooie weer is kennelijk over. Tijd om naar huis te gaan. We zijn van plan om dinsdag te vertrekken. Als alles goed gaat, zijn we met overnachtingen in Clermont-Ferrand en Soissons donderdagavond in Harlingen.
Intermezzo 1.
What’s in a name ……………
………… dit is Spaans voor het Nederlandse spreekwoord: “Als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan!”
Monte Gordo
Toen wij de voorgaande keren in het vroege voorjaar in Monte Gordo aankwamen, was de camping steeds overvol en was het een kunst om een goede plek te vinden. Nu echter bood de camping een geheel andere aanblik. Zoals je ziet op de volgende foto was er genoeg ruimte om een mooie plek te vinden.
Genoeg ruimte op de camping.
In eerdere brieven heb ik al verhaald over de kokkelvissers, die op het handje een emmertje kokkels proberen te vinden. Nu echter zag ik een nieuw fenomeen: het gemotoriseerd kokkelvissen. Op het Wad is het geloof ik nu verboden, maar in Monte Gordo beginnen ze ermee. Beide fenomenen heb ik in één beeld kunnen vatten. Waarom de handvisser zijn armen ten hemel hief, weet ik niet precies, maar laten we het erop houden, dat hij zoiets bedoelde als: “Wat moet ik nog, als ze nu al met gemotoriseerde bootjes mijn kokkels voor mijn neus wegvissen?”
“Oud en Nieuw?”
Mértola.
In mijn brief van mei dit jaar heb ik jullie al over onze verrukking over het aanzicht van Mértola bericht. Nu hebben we deze 70 km ten noorden van Monte Gordo gelegen stad bezocht.
Uiteraard hebben we de auto weer bij de rivier geparkeerd en zijn we te voet naar het kasteel gelopen.
Gezicht op Mértola.
De Rio Guadiana was bevaarbaar tot Mértola. De Feniciërs gebruikten de stad al als handels- en havenplaats.
De oude aanlegkade aan de zijrivier Ribeira de Oeiras.
Het lijkt het echte leven wel: de weg naar de top is niet bewegwijzerd. Het komt op eigen initiatief, inzet en doorzettingsvermogen en gezond verstand aan om boven te komen. Die kwaliteiten heeft Hens allemaal en ik hoef alleen maar te volgen.
De pittoreske weg naar boven.
Overal op het Iberisch schiereiland hebben de Moren hun sporen nagelaten. Zeer beroemd is de Mezquita-Catedral in Cordoba, maar ook deze kleine kerk in Mértola, de Ingreja Matriz, was vroeger een moskee. Deze vroegere moskee is een in Portugal unieke kerk, omdat er zo weinig aan is veranderd. Het is een prachtige plek. Het is niet mijn gewoonte, maar voor de instandhouding van dit historische kerkje heb ik toch maar even wat geofferd.
De Igreja Matriz.
De karakteristieke Arabische bouwwijze.
Karakteristiek is ook de in de schaduw van het kasteel gelegen begraafplaats.
Natuurlijk wilde ik ook het absolute hoogtepunt van Mértola bereiken, al was het alleen maar voor de foto’s. Daarvoor moet je ook de toren van kasteel beklimmen. Dat kost € 2,--, maar voor bejaarden zoals ik, half geld! Hens vond het trappetje te eng om mee te gaan, maar gelukkig hebben we foto’s nog.
Uitzicht vanaf de toren van kasteel.
Op de weg naar beneden …………….
Intermezzo 2.
“There’s a hole in the bucket ………….”
“Waarom loop jij elke dag met een emmer naar het toiletgebouw?” vroeg de buurman op de camping.
“Nou, die emmer staat onder de afvoer van de gootsteen. Zo kan ik het afvalwater netjes in het riool deponeren.”
“Er is niets mis met dat water,”repliceerde de buurman, “uit de kopjes en glazen, die erin gelegen hebben, drink je weer gewoon. Ik heb een paar gaten van 6 mm in de bodem van mijn emmer geboord. Dan hoef ik niet elke dag dat loopje te maken.”
Normaal gesproken zou je het niet vinden, maar met Lonely Planet kom je op de meest afgelegen en bijzondere plaatsen. Ik kan iedereen deze reisgidsen aanraden. Onderweg naar het voormalige mijnbouwplaatsje Minas de São Domingos passeer je Moreanes met het Café-Restaurante Alentejo, volgens Lonely Planet dé aanrader in dit gebied. Men serveert er streekgerechten en wij kozen de lamskoteletten. Nou, nou, wij hebben heerlijk gesmikkeld. In het interieur van het restaurant vind je veel oude gebruiksvoorwerpen voor de jacht en de landbouw.
Café-Restaurante Alentejo.
Minas de São Domingos
De naam slaat op een kopermijn, die hier gedurende 150 jaar is geëxploiteerd. De mijn is in 1960 gesloten en wat er resteert is nu nog een groot gat in de grond met ongezond water. Lonely Planet vermeldt wel, dat er nog allerlei oude gebouwen aanwezig zijn, maar die hebben wij niet kunnen aantreffen.
De mijnbouw in deze streek dateert overigens al vanaf de Romeinse tijd.
Het gat ………
en het waarschuwingsbord.
Morgen gaan wij een kijkje nemen in Tarragona en daarna de boel opruimen voor de terugreis.
Hopelijk hebben jullie weer met plezier deze brieven gelezen. Wij verheugen ons erop om weer deel te kunnen nemen aan het leven thuis en kinderen en vrienden en bekenden te ontmoeten. Tot gauw dus, zal ik maar zeggen.
Epiloog.
Niet alles is, wat het lijkt ………….
Toen de Duitser en zijn vrouw voorbij onze caravan liepen, toonden zij veel belangstelling voor onze Nicky. Nu laat Nicky zich graag strelen, dus dat kwam wederzijds weer eens goed uit.
Ze gingen even langs de boulevard wandelen.
“Nemen jullie je eigen hond niet mee?” vroeg ik hen. “Zo’n grote hond moet er dagelijks toch wel even flink op uit.”
Ik doelde op de plaat met een stoere Dobermann Pinscher achter de voorruit van hun camper.
“Nou, om eerlijk te zijn: wij hebben helemaal geen hond,” zei de man. “Wij staan ook wel eens op een parkeerplaats langs de weg en dan schrikt zo’n waarschuwing met hond erg af.
Dat geeft ons een veilig gevoel. Om het geheel te completeren hangen wij dan ook altijd nog een zware hondenriem aan de buitenspiegel en ook hebben wij een voerbak buiten staan.
Het werkt uitstekend. Toen wij een keer in Italië buiten een camping stonden en wij door de leden van de lokale Hermandad ontdekt werden, durfden ze niet aan te kloppen en besloten ze te wachten tot wij naar buiten kwamen. Ze hebben ons vier uren in de gaten moeten houden, alvorens het zover was.”
En met een gerust hart verlieten zij de camping.
Veel groeten, ook van Hens,
Ties
Al mijn reisbrieven zijn te lezen op mijn blog:
www.quayonge.blogspot.com
