Lieve en beste allemaal,
De reis naar Cambrils vorige week dinsdag is voorspoedig gegaan en sindsdien zitten we in het mooie zomerweer met – zoals Helga van Leur zo “ondeugend” kan zeggen – zwoele nachten. Nou, ik vind het vooral plakkerig, maar we klagen natuurlijk niet. Ik geloof wel, dat we aan het einde van de week wat regen krijgen en dat de temperatuur daarna wat zal zakken, maar het blijft alleszins redelijk volgens de verwachting. De voorspelde hoeveelheden neerslag beperken zich vooralsnog gelukkig tot enkele millimeters. We zullen wel zien, maar er is zeker nog geen reden om nu al zuidelijker te gaan. Ook voor ons volgende doel – Altea – wordt regen voorspeld en zelfs wat meer dan hier in Cambrils.
We zitten op een andere camping, dan twee jaar geleden. Het bevalt hier uitstekend en ook zitten we weer aan de boulevard, maar nu bijna helemaal aan het zuidpuntje van Cambrils. Naar Salou is het 12 km, maar wat een mooi fietstochtje is het, zo helemaal langs de Middellandse Zee.
Onze camping in Cambrils.
Het strand van Salou is veel drukker, dan in Cambrils. Ik kan niet beter laten zien, dan met deze foto, hoe mooi het weer hier de afgelopen week was.
Salou.
Er wordt hier veel gedaan aan het onderhoud van de openbare ruimte in de nabijheid van de toeristencentra. Zo zagen we in Salou een wel heel bijzonder gesnoeide olijfboom.
Afgelopen vrijdag zijn we met Jan en Mienke, die ook maar naar Cambrils zijn gegaan, het binnenland ingetrokken. We wilden in Miravet het in de 12e eeuw door Tempeliers gestichte kasteel bekijken en bij het plaatsje L’ Argentera het eveneens in de 12e eeuw gestichte kasteel, dat eerder als Franciscaner klooster in gebruik is geweest.. Onderweg zouden we wel uitkijken naar een geschikt restaurant(je). De afstand naar Miravet bedroeg ongeveer 60 km en het was een prachtige rit door de bergen. Om maar met de deur in huis te vallen: bij Miravet aangekomen, zie je DIT! Is het geen sprookje?
Om er te komen moesten we nog wel even de Ebro over en ons navigatiesysteem (voor het gemak “Gurbe” genoemd) liet ons gebruik maken van een pontje. Dat wisten we niet van te voren, maar na een scherpe bocht in de weg zagen we dit vaartuigje midden in de rivier.
Heel gestaag kwam het onze kant op. Wat nu, deed de motor het niet? Neen, want het was een gierpont en die hebben geen motor. Gierponten worden namelijk door de stroomsnelheid van het water van de ene kant van de rivier, naar de andere gedreven. Dat kan door de pont ergens aan vast te hangen – vaak ankers, maar in dit geval een kabel over de rivier – en hem een bepaalde positie ten opzichte van de stroom te laten innemen. Denk hierbij maar aan het roer van een boot, dat de achterkant ook naar bakboord of stuurboord kan bewegen. Op de foto’s stroomt de rivier van rechts naar links en dan kun je je dus ook voorstellen, dat de pont op je af komt.
Tegelijk met ons was er nog een auto met een aanhanger, die overgezet moest worden. Het voertuig had een Spaans kenteken, maar de bestuurder en zijn compagnon waren onvervalste Engelsen, die ons nog even van wat waardevolle tips voor ons bezoek aan Miravet hebben voorzien. Samen pasten we precies op het pontje.
Miravet is aan de oever van de Ebro tegen de bergwand aangebouwd en de straatjes zijn dan ook erg smal. Je kunt naar het kasteel lopen, maar dat is een zware opgave. Zelf zijn we dan ook – buiten het stadje om - met auto naar boven gegaan, maar de straatjes zien er geweldig uit:
Hens kijkt altijd graag om de volgende hoek ….
Wat een mooi privé-terrasje ……
Boven op het kasteel is een heel groot terras, dat je via een heel smal en heel oud wenteltrappetje kunt bereiken. Het biedt een fantastisch uitzicht over de omgeving (hier in Zuidelijke richting).
En voor de liefhebbers vond ik op het internet een link naar foto’s van Miravet (op de link klikken met de controlknop ingedrukt) :
http://www.google.nl/images?hl=nl&rlz=1T4SUNC_nlNL359NL359&q=miravet&um=1&ie=UTF-8&source=univ&ei=_KWoTPyOOcGE4AbQ4NTlDQ&sa=X&oi=image_result_group&ct=title&resnum=4&ved=0CDMQsAQwAw&biw=1579&bih=622
Aangezien Miravet een weldadige uitstraling heeft en er langs de Ebro leuke terrasjes zijn, hebben we daar ook de lunch gebruikt. Lokaal eten, dat wel: paella, nu eens niet met vis, maar met konijn: heerlijk. Degenen, die niet hoefden te rijden, hebben zich ook tegoed gedaan aan een naar werd vermeld heerlijk passende, lokale witte wijn.
De rit naar L’ Argentera voerde aanvankelijk door het ruime en zeer agrarische Ebro-dal en vervolgens vele kilomers door de bergen over een bochtig parcours. Het was een mooie rit, maar in het dorpje L’ Argentera raakte zelfs Gurbe de weg enigszins kwijt. Gelukkig kan Jan zich in het Spaans heel aardig redden en wist hij aan een Spaanse dame de juiste richting naar het kasteel te ontfutselen.
Daar aangekomen moesten we nog een half uurtje wachten, alvorens de rondleiding een aanvang nam en werd ons aangeraden nog even naar boven te klimmen naar een kapelletje. Dat zijn altijd zaken, die slecht zijn voor mijn COPD, maar met veel beleid weet ik meestal de groep nog wel bij te houden. We kregen hier een fantastische blik op het kasteel en de omgeving. We zagen met gemak de zee, maar helaas was het te heiïg voor mooie foto’s van de verdere omgeving.
Castell Monistir de Sant Miquel d’Escornalbou.
Het kasteel is vanaf de burgeroorlog tot nog ruim in de Franco-periode bewoond geweest door een diplomaat. De woning is bewaard gebleven en wordt nu aangeduid als museum. Hier is Hens in de overigens omvangrijke en dus nog veel grotere bibliotheek te zien.
Een hoekje van de tuin. Dit is de toren rechtsboven op de overzichtsfoto.
Tot zover maar weer de belevenissen van de afgelopen week.
Liefs en groeten, mede namens Hens,
Ties
