Monte Gordo, 28 maart 2008
Lieve en beste allemaal,
De tijd vliegt en er is al weer een week voorbij. Met veel onverholen leedvermaak hebben wij elke dag naar de weerberichten op de Nederlandse televisie gekeken, terwijl wij hier elke dag zon en een heerlijke temperatuur van zo rond de 20 gr. C. hebben. ’s Morgens is het wat frisser en heerlijk om een wandeling in de heuvels landinwaarts te maken. Als we de heuvels niet in willen, gaan we langs het strand lopen en dat is ook prachtig. We moeten er wel om denken niet te lui te worden, want de conditie moet worden onderhouden.
Toch begin ik al weer aan de terugreis te denken. Om hier wat serieuzere gedachten over te krijgen, moet het weer in Nederland echter wel verbeteren. Alvorens echt terug te gaan – wat we in principe wel in opeenvolgende dagelijkse etappes willen doen, willen we nog een paar dagen in Sevilla rondkijken. De vorige keer, dat we in deze contreien waren – drie jaar geleden – hebben we Cordoba bezocht. Deze plaatsen lenen zich er niet zo voor om in de zomer te bezoeken. Daarvoor wordt het er veel te warm.
In elk geval willen we uiterlijk 27 april weer in Harlingen zijn, maar het kan dus ook eerder worden. Het gegeven, dat Riemer 25 april jarig is, speelt hier ook in mee, al is Riemer bijna nooit thuis op zijn verjaardag en moeten we echt een afspraak maken om hem ook persoonlijk even te kunnen feliciteren.
We zitten hier aan zee – de Atlantische Oceaan – en dat betekent vis(sen). Ik dacht, dat ik deze foto al eens had gestuurd, maar voor de volledigheid doe ik het nog een keer. De zoutpannen hier vlakbij herbergen onder andere flamingo’s. In principe zijn deze pannen uitgeroepen tot natuurgebied, maar er wordt ook nog echt zout gewonnen. Er lopen een paar paden doorheen en het is echt prachtig om er eens te kijken. Als je het op de fiets doet, ben je al gauw zo’n 20 km onderweg. Vermoedelijk visten ze hier al eerder dan de mensen.
Er zijn langs de kust hier niet overal havens, maar in Tavira is een natuurlijke haven door de rivier, die er in zee stroomt. Er liggen vele vissersbootjes en de eigenaren houden van kleurtjes, zoals je ziet.
Monte Gordo daarentegen heeft geen haven. Er zijn wel veel vissersbootjes en ze worden met een tractor in zee en weer op het strand gebracht.
De bootjes liggen er gezellig bij met hun gekleurde vlaggetjes en hoog op het strand. 
Als je geen boot hebt en toch wilt vissen, kun je altijd nog kokkels opvissen. Daar heb ik al eens wat over geschreven. Deze visser is bij laag water ver in zee gegaan. Daar kun je vermoedelijk toch nog de meeste kokkels vinden. 
De vangst moet worden gesorteerd. Uiteraard moeten de lege schelpen eruit gehaald worden en ook de ongeschikte exemplaren. Deze foto toont het totale plaatje, zoals je dat veel langs het strand ziet: een fiets met een bakje, daarnaast de vangkorf met steel, een kleed om te sorteren en de vangst in een net. Tenslotte de meeuw, die op de afgevallen kokkels wacht. Nadat ik de foto had gemaakt, bleek mij, dat deze kokkelvisser maar één arm had. Een andere kokkelvisser maakte zich er druk over, dat ik deze man had gefotografeerd. De drukte begreep ik niet, want er worden veel foto’s gemaakt van de kokkelvissers. Misschien mag deze man niet vissen vanwege een uitkering. Wie zal het zeggen.
Het sorteren is een precies werkje.
Inmiddels hebben wij een keer in een restaurant gegeten en de kokkels geprobeerd. Ze zijn erg lekker in olie en knoflook klaargemaakt en ik at ze zoals je mosselen eet. Dat ging prima. Het bijgeleverde brood dipte ik in de olie. De sensatie van het eten van deze kokkels is te vergelijken met de sensatie van het eten van escargots. De Spaanse vrouwen, die later naast ons kwamen zitten, staken het schelpje in hun mond en beten de kokkel er gewoon uit. Kan ook natuurlijk, maar ik denk, dat ik mijn methode nog wel eens herhaal.
Als hoofdgerecht nam ik gegrilde sardines. Erg lekker, maar wel bewerkelijk. Een hoop gepluis dus. Hens had gepaneerde tongfilet, op de manier van de Algarve klaargemaakt. Ook lekker, maar een beetje teveel paneer. Toch prima gegeten in deze drukke tent in Monte Gordo. Ja, we gaan niet met de auto uit eten, want je mag hier niet met een borreltje op autorijden. 0 promille dus.
Niet alle vis belandt op het bord. Dat is natuurlijk maar goed ook. Dit exemplaar was te bezien op het strand. Ik denk, dat het een zeenaald is. Best groot wel, vergeleken met Nicky. Je ziet ze ook op de vismarkt. Nou ja, ze passen niet op mijn BBQ. 
Gelukkig komt veel vis op de markt terecht. Het is echt een feest om er rond te kijken. Dit is de overdekte markt van Villa Real, 5 km van Monte Gordo. In Villa Real doen wij onze boodschappen, bij de Lidle en de Intermarché. Hier een mooi verzorgd tableau.
En een paar bijzondere exemplaren.
Tot zover maar weer dit berichtje uit Monte Gordo. Veel groeten, ook namens Hens.
Ties.
Monte Gordo, 23 maart 2008
Lieve en beste allemaal,
We zijn al weer over de helft van onze voorjaarsreis naar de Algarve (spreek uit: Alharve), maar nog niet zo ver, dat we alweer aan onze terugreis denken. Het Paasweer in Nederland is wel de beste reden om er niet te zijn als dat niet absoluut noodzakelijk is. Zelfs vandaag was het weer hier uitstekend, terwijl de temperatuur toch niet boven de 16 gr. C. is geweest. We hebben – zoals zo vaak - weer een mooie wandeling gemaakt. Deze keer één van 11 km. Het is hier allemaal bergop en bergaf, maar het hoogteverschil valt mee. Vandaag niet meer dan 100 m. In de Alpen is het toch wel wat anders, denk ik. Maar daar moet je ook niet omhoog lopen. Je neemt daar gewoon de lift naar boven en loopt naar beneden. Ook vandaag liep ik weer gewoon in T-shirt en korte broek en ook vandaag had ik het weer warm. De kop wordt al aardig bruin en nu zie ik er ongeveer zó uit.
Vorige week op de markt in Tavira zag ik toch weer een item, waarvan ik dacht, dat het alleen door enthousiaste doe-het-zelvers werd gemaakt. Ik noem het de “bush-douche”. Ze zijn hier in ruime mate verkrijgbaar, kennelijk professioneel gemaakt en als iemand er prijs op stelt, wil ik er wel ééntje voor hem/haar meenemen.
Het ziet er zó uit:
Een vogel, die je hier betrekkelijk veel ziet, is de koereiger. Althans ik denk, dat het de koereiger is, maar kan het niet controleren, want ik heb mijn boekje niet meegenomen. We hebben ze echt op koeien zien zitten om het ongedierte te verwijderen, maar deze zat in de rivier te vissen. Dat doen ze dus ook. Deze zat midden in de stad Tavira en ik kon hem mooi fotograferen. 
En dan nu weer een bijdrage uit de rubriek “Goedkope oplossingen voor dure dingen”.
Een echte pleebustel.
Hoewel toiletaccessoires in alle soorten en prijsklassen verkrijgbaar zijn, is dit exemplaar op de camping wel het allergoedkoopste, wat ik in dit genre ben tegengekomen. Het improvisatievermogen van de Portugezen kent soms geen grenzen. De diefstalpreventie lijkt me hier ook in orde, gelet op het touwtje.
De hartelijke groeten van ons beiden,
Ties
Monte Gordo, 15 maart 2008
Lieve en beste allemaal,
Nou, dat was toch wel even opzienbarend deze week: zomaar een vreemde vrouw voor mijn caravan.
Hens??
Ze zei: “Ik ben Hens en ik ben even naar de kapper geweest.”
Nou, dat heb je dus met die Engelse kapsters, Je denkt, dat je wel een aardig mondje over de grens spreekt, maar helemaal begrijpen doe je ze toch niet. Even wassen? Ja. Even föhnen? Ja. En voor je het weet, zijn al je krullen verdwenen. Gelukkig herkende Hens zichzelf ook niet meer voor de spiegel. Dan twee dagen later toch maar even je haar wassen onder de douche. De krullen zaten er zo weer in. Onze Duitse buurman had haar nog gecomplimenteerd en gezegd, dat ze er wel 10 jaar jonger uitzag. Hij heeft vandaag nog niet gezegd, dat ze er nu weer 10 jaar ouder uitziet! Maar ja, dat vinden die Duitsers leuk, hè, mooi recht ordelijk haar.
We hebben deze week weer een paar prachtige wandelingen gemaakt: één van 14 en één van 7,5 km. Op de laatste vanuit het dorpje Azinhal werden vergezeld door een hond, die zich direct in het dorp al bij ons aansloot. Hij was heel vriendelijk en hield de wat agressieve keffertjes ook op een afstand. Die hadden dus respect voor hem (het was een reu). Ook voor Nicky was hij heel vriendelijk. In het begin van de wandeling zorgde hij er zelfs voor, dat we een afslag namen, die we aanvankelijk over het hoofd hadden gezien. De bewijzering is wel aardig goed namelijk, maar er schort soms toch nog wel wat aan. We hebben een andere keer in een dorpje zelfs behoorlijk moeten zoeken, omdat men de aanwijzingen, die op de muren van de huizen stonden, had overgeschilderd. We kregen toen de indruk, dat de bewoners het misschien niet altijd even prettig vonden, dat er steeds maar vreemde wandelaars door hun rustieke dorpje komen.
Enfin, die hond liep later zelf ook een keer mis, dus het was toch niet de reïncarnatie van de locale berggids. Toen we bij onze auto terugkwamen, ging hij gewoon weer zijn eigen weg.
Een wonderlijke hond was het. Hij liep steeds wat voor ons uit. Als ik een foto wilde maken en ik riep hem even terug, dan kwam hij ook keurig. Je hebt hier trouwens heel veel slimme honden. De honden hier moeten vaak zelf maar hun kostje bij elkaar scharrelen. De mensen zijn ook niet zo vriendelijk voor hen. Veel honden lopen gewoon zonder toezicht los op straat en ze moeten dus ook voor hun eigen veiligheid goed uitkijken. De honden weten hier dus ook goed, hoe ze zich in het verkeer moeten gedragen. Domme honden planten zich hier niet voort.
Vandaag zijn we weer naar de markt geweest. Nu in Tavira, een mooie vissersplaats op zo’n 20 km van Monte Gordo. Deze markten zijn erg gezellig. Er wordt veel kleding aangeboden. Veel dingen kosten € 5,--. Je hoeft niet af te dingen, want daar gaan ze niet op in. Ook niet als je bijvoorbeeld twee artikelen wilt kopen. De kramen zien er hier anders uit, dan in Nederland. Er worden veel doeken gebruikt, zodat je uit de zon kunt lopen en staan. Dat is wel prettig, omdat het nu al erg warm is zo op het midden van de dag.
Er is ook altijd een afdeling eten en drinken. Heel aardig zijn de wat oudere mannetjes, die een biertje drinken en plakjes gedroogde ham (jamon iberico) eten. Deze ham is heel duur en de prijs kan wel tot boven € 100,-- per kilo oplopen. De markt is voor hen ook een verzetje. Zie onderstaande foto’s, die ik vorige week in Castro Marim heb gemaakt.
En dan nu nog een bijdrage uit de rubriek “Goedkope oplossingen voor dure dingen”. Vandaag de parasolvoet: Een oude autoband gevuld met beton. Je moet de buis natuurlijk wel precies in het midden plaatsen.
Nou, tot zover maar weer deze keer. Ik zal proberen volgende week weer zo’n briefje te maken.
Heel veel groeten uit Monte Gordo, natuurlijk ook namens Hens,
Ties
