Lieve en beste allemaal,
Strand bij Monte Gordo.
Hens en ik hebben elkaar leren kennen op 1 maart 1963 op een schoolavond in Oosterwolde en wij hebben ons op 1 maart 1968 verloofd. 1 maart is dus onze dag en we hebben besloten om vorige week dinsdag dan ook weer een mooi gezamenlijk hoogtepunt te beleven. Daarvoor ga je hier naar Monchique, een bergplaats in de westelijke Algarve, 24 km ten noorden van Portimão. 8 km ten westen van Monchique vinden we dan op 902 m hoogte de top van de Fóia, het hoogste punt van de Serra de Monchique, van waaruit je bij goed weer het meest adembenemende uitzicht van de Algarve hebt.
Uitzicht van de Fóia naar het zuidwesten.
Monchique zelf viel tegen, maar het wat lager gelegen Caldas de Monchique was zeer romantisch. Het is een plaatsje met geneeskrachtige thermen, waar de Romijnen al weg van waren. Wij ook:
Zo maar op je 44e verlovingsdag je kunnen laten vereeuwigen bij de Fonte Dos Amores (Bron van de Geliefden).
Het uit de berg stromende water is keurig ingebed in een mooi en romantisch parkje, waar ook bovenstaande bron deel van uitmaakt.
Bronwaterstroom in Caldas de Monchique.
Bruggetje over het stroompje.
Nog een paar plaatjes uit Caldas de Monchique zonder verder commentaar.
Intermezzo
Poortjes.
Het Orwell-jaar 1984 ligt al weer bijna een generatie achter ons. George Orwell {pseudoniem voor Eric Arthur Blair, (Motihari (India), 25 juni 1903 - Londen, 21 januari 1950)} schreef in 1949 - !!! - zijn beroemde boek “1984”, waarin hij de bekende slogan “Big Brother is watching you” lanceerde en waarin hij het spookbeeld van een alles registrerende en totalitaire overheid voorspelde, die de burgers van elke privacy zou beroven. In 1984 zou het dus zover zijn.
Toen we echt in dat jaar waren aangeland, dachten we nog, dat het allemaal wel meeviel, maar ondertussen weten we beter. En inderdaad blijkt de grote broer niet de grote beschermer te zijn, maar veeleer een verstikkende toezichthouder. Het over ons “watchen” betekent hier dus niet “over ons waken”, maar “ons gedrag in de gaten houden”. In die zin is de voorspelling van Orwell wel uitgekomen.
De overheid heeft tegenwoordig vele mogelijkheden om iemands gangen na te gaan. Zo ben je alleen al volledig te traceren, als je je mobieltje meeneemt. Je kunt hem natuurlijk uitzetten, maar zo gauw je hem weer aanzet, wordt je verblijfplaats weer geregistreerd. Al je pintransacties kunnen worden nagegaan. Het wegennet wordt zo langzamerhand volledig voorzien van digitale (snelheids)camera’s met automatische kentekenherkenning. De gegevens van de gepasseerde voertuigen mogen een behoorlijk aantal weken worden bewaard, zodat ook hier je verplaatsingen zijn te traceren.
Je gedrag en je opvattingen worden eveneens door de overheid vastgelegd. Al je internethandelingen worden een aantal jaren opgeslagen. Je e-mails en je commentaren kunnen dus worden gecontroleerd. Je bankgegevens zijn tot in Washington in te zien.
Hebben jullie al een nieuw reisdocument? Dan is er een vingerafdruk van je vastgelegd. Voorlopig is het de bedoeling deze in een centrale database op te slaan. Ooit bij de dokter geweest? Dan liggen je medische gegevens digitaal vast in je Elektronische Patiënten Dossier (EPD). En jullie denken toch niet, dat dat alleen door je huisarts kan worden ingezien, hè? Ook al heb je bezwaar gemaakt tegen gebruik buiten de praktijk, dan nog zijn je gegevens bij de dokterspost in te zien.
En dan die poortjes………
Gelukkig heeft Tinus haar tolpoortjes niet gekregen, maar gelet op het bovenstaande maakt dat niet zoveel meer uit. Ook het rekeningrijden ligt heus nog steeds op de loer. In ieder geval hebben we al de OV-poortjes. Ze weten nu ook precies, welk gedrag je in het openbaar vervoer vertoont. Iedere luchthaven heeft zijn poortjes en daar worden niet alleen meer slechts de contouren van je lichaam bekeken.
Maar het ergste vind ik de poortjes van de winkels. Ze zijn bedoeld om winkeldiefstal te voorkomen, maar zoals bij ieder systeem, staat of valt de werking bij de manier waarop de mensen ermee omgaan.
Het is dus de bedoeling, dat de magneetstrips van de gekochte artikelen worden gedeactiveerd. Maar bij mij gebeurt dat lang niet altijd. Al heel wat keertjes ging er een piepertje af op het moment, dat ik de winkel verliet. Onmiddellijk toeschietend personeel verzocht om even in de tas te mogen kijken. Persoonlijk vind ik het behoorlijk gênant om in zo’n situatie te verzeilen. Je loopt weer mee terug naar een balie en de meegevoerde artikelen worden vergeleken met de kassabon. Het klopt natuurlijk altijd en dan komen de verontschuldigingen: “Helaas was het deactiveren van de strips niet goed gelukt”. Het ligt natuurlijk aan mijn temperament, maar ik raak dan behoorlijk geïrriteerd.
Alweer een tijd geleden kon ik geen winkel meer in- of uitlopen, of de poortjespieper ging af. Je kreeg vragen, men keek nog eens even, maar niets te vinden.
Toen mijn bij een bekende prêt-à-porter super gekochte broek moest worden gewassen en ik ook de door mij niet gebruikte linkerachterzak controleerde, vond ik daar – jawel – een magneetstripje. Probleem opgelost. Maar een fout van het personeel, hè?
Onlangs liepen we in Vila Real een supermarkt binnen met ook zo’n poortje. Hens kon niet passeren zonder veel gepiep. We snapten er niets van. Toen we de winkel weer verlieten met de aangekochte waar, piepte het poortje opnieuw. De caissière geloofde het wel verder. Maar Hens vond uit, dat het aan haar handtas lag en verder onderzoek leerde, dat er op een pakje reservebatterijtjes, dat ze om audiologische redenen altijd bij zich heeft, nog een magneetstrip zat, die niet was gedeactiveerd. Weer een fout van het winkelpersoneel dus.
Voor mij bestaan die poortjes niet meer. Moeten ze maar iets beters bedenken. Als ze per se in mijn tas willen kijken, dan wel op kosten van ongelijk. Daarvoor zullen ze dan flink moeten onderhandelen. Anders loop ik gewoon door. Zonder gêne en irritatie!
Het weer.
Als jullie in Nederland een hogedrukgebied hebben, is er ergens in het zuiden wel een depressie actief. En zo hebben wij de afgelopen 5 dagen nat weer gehad met relatief lage dagtemperaturen. Wij hopen, dat de koude put, die hier de laatste dagen rondjes heeft gedraaid, nu definitief jullie kant uitgaat. De verwachting is voor de komende weken dan ook weer een stuk beter. Misschien komt er nog een enkel buitje, maar dat zal de pret niet drukken.
Met het natte weer zie je wel – net als trouwens in Nederland – de slakken verschijnen. Zo kruipen ze tegen de voortent op.
Maar ze komen ook binnenin de tent. Ja, ze zoeken dan een mooi verborgen plekje en dat kan ook in één van je schoenen of laarzen zijn. Het is dus wel zaak om je schoeisel voor het aantrekken even te controleren op ongewenste indringers, want anders ……….. krak!! Ja, dan kun je wel een schone sok opzoeken.
Een ander bijzonder verschijnsel is het samenkomen van grote hoeveelheden stuifmeel met de stromen regenwater in de zich vormende plassen. Je kon dat stuifmeel overigens goed merken de afgelopen dagen, want alle buiten staande tafels, stoelen, maar ook bijvoorbeeld fietszadels waren ook na het afvegen in een mum van tijd al weer voorzien van dit stof. Gelukkig zijn wij niet allergisch voor het goedje.
Plas met stuifmeel.
Ondanks het relatief frisse en natte weer komt de mimosa steeds beter in bloei. Onderstaand een vandaag genomen foto van een boompje op de camping
En dan het carnaval. Dat viel dus eigenlijk ook in het water, althans de optochten. Vanmiddag zijn we naar het centrum van Monte Gordo gegaan om wat van de lokale optocht mee te krijgen. Nu had ik al gehoord, dat er eigenlijk helemaal geen optocht meer zou komen wegens gebrek aan middelen om mooie wagens te maken. Dat bleek helaas te kloppen. We zagen vanmiddag een povere kinderoptocht, waar we snel op uitgekeken waren. Bovendien was de zeer tijdelijke opklaring ook snel voorbij, zodat we maar weer ras de caravan opzochten.
Gelukkig hebben ze hier geen Partij voor de Dieren, want anders had deze meneer vermoedelijk wel een aangifte tegemoet kunnen zien wegens zinloze marteling van zijn hondje door het op volkomen onnatuurlijke wijze aankleden van het beest. De PvdD wil het carnavaleske Limburgse ganstrekken, waarbij al paardrijdend getracht moet worden de kop van een DODE gans af te trekken, wegens dierenmishandeling vervolgd zien.
Tot zover deze keer. In de hoop, dat het jullie goed, of anders beter en indien mogelijk zelfs opperbest gaat, doe ik jullie – en dat natuurlijk ook mede namens Hens – de hartelijke groeten uit de Algarve.
Ties
