Lieve en beste allemaal,
Zoals jullie zien, hebben we onze voorjaarsbestemming weer bereikt. Van de winter zijn we weer in de lente beland, al moet ik zeggen, dat het wel een beetje meer lente van me had mogen zijn, dan nu het geval is. Maar daarover meer. Laten we gewoon bij het begin beginnen en dat is natuurlijk de reis.
DE REIS.
Geheel volgens planning zijn we op zaterdag, 24 januari om 08.00 uur vertrokken om onze wintercamping ten oosten van Parijs - voor de kenners: in Montjay la Tour – te halen.
Welnu, dat ging gewoon allemaal prima. Droog weer onderweg. ’s Nachts een beetje vorst, dus mocht het kacheltje blijven branden. De volgende dag zijn we naar Bordeaux gereden. Omdat in die regio de vorige dag een zware storm had gewoed en er berichten waren, dat miljoenen mensen zonder stroom zaten, waren we er toch een beetje ongerust over, of de camping nog wel functioneerde. Nou, dat was gelukkig geen enkel probleem.
Op maandag naar Valladolid vertrokken. Dat ging op zich verder prima. Ten zuiden van Bordeaux waren de gevolgen van de orkaan (windsnelheden van 200 km/u!!) duidelijk zichtbaar. De omgewaaide bomen lagen tot aan de rijbaan, dat wil zeggen, de afgezaagde stukken. Ze lagen oorspronkelijk op de rijbanen en dat was dan ook de reden, dat de weg eerder afgesloten was geweest. Richting Spanje werd het weer wat grimmiger en na San Sebastian begon het te sneeuwen. Eerst natte sneeuw, maar richting Burgos bleef de sneeuw zelfs liggen. Dat leverde het volgende plaatje op:
We reden daar dus gewoon in konvooi met een gangetje van 60 km/u. Bij Burgos was de sneeuw weer gedooid en konden we weer gewoon rijden. Al met al waren we toch mooi op tijd en dachten we nog even in het zonnetje te kunnen zitten. Helaas………., toen de caravan op zijn plaats stond, zag ik, dat de rechter band half leeg was. Leuk hoor, nooit wat gehad met de banden, net nieuwe banden erom en dan dit. Gelukkig waren we mooi op tijd op de camping en ik als de gesmeerde bliksem de band eraf gehaald en naar de dichtstbijzijnde garage gereden, mij aangewezen door de campingbaas.
Zo, die is eraf!
In de garage kweet Mano zich voorbeeldig van zijn taak, tenminste, dat hoop ik maar. Op mijn aanwijzing was het lek gauw gevonden. Het bleek veroorzaakt te zijn door een scherp stukje porselein. Dat heb je met die half verharde parkeerplaatsen.
Die Spaanse monteurs houden ook van vrouwen en mijn blik viel in de garage op onderstaande foto. Ik had me altijd al afgevraagd, wat Marianne Thieme deed, voordat ze beroemd werd en nu weet ik het………, denk ik. Of niet dan??
(Toch reuze handig, die fotograferende mobieltjes.)
Enfin, de volgende dag konden we weer gewoon verder reizen en Sevilla werd zonder problemen bereikt. Helaas was het er veel kouder, dan vorig jaar, maar de kachel hoefde er niet aan. We hadden “het voorjaar” bereikt en daar is het ons om te doen bij het verblijf in Portugal.
Na Sevilla is het nog een kleine twee uren naar Monte Gordo. Als we om 9 uur vertrekken, zijn we er dus om 11 uur zou je zo zeggen, maar door het tijdsverschil is het dan 10 uur. Na al dat gerij door de sneeuw, zat de caravan (en ook de auto) behoorlijk onder het zout. Nou ja, na een rit van 2600 km is hij so wie so wel aan een wasbeurtje toe. Dat doen we dan meteen even in Vila Real, 3 km vóór Monte Gordo bij een wasserette.. Voor 3 keer 50 ct heb je genoeg water en shampoo om de klus te klaren.
De hogedrukspuit in de aanslag. Kom maar op met dat muntje!
Op de camping is het altijd een hele toer om een goede plek te vinden. De mooiste plaatsen zijn al in oktober ingenomen door de echte overwinteraars. Gelukkig vonden we vlak achter de watertoren een goede plek, waar ik de caravan zo vanaf de weg in kon rijden en straks bij vertrek ook weer eruit. Mijn aangedreven voorwielen hoeven hierbij niet van de weg af. Dat laatste is van groot belang, want de camping ligt in de duinen en het rijdt niet zo goed in duinzand en al helemaal niet met een caravan achter de auto. Soms zakken de voertuigen helemaal weg in het zand. De wielen van onze caravan zijn toch nog zo’n 10 cm weggezakt bij het inrijden.
HET WEER.
We moeten nog even wachten op goed weer. De mensen, die al vele jaren hier komen, klagen steen en been over het weer. Het is veel te koud en veel te nat. Inderdaad is het koud. Toch hebben we al weer een paar mooie wandelingen gemaakt, eerst nog niet heel ver, maar elke dag een nieuwe uitdaging. Als de zon schijnt, loop ik in T-shirt. Dan blijf ik wel warm. Overigens zit ik nu in de voortent deze brief te maken en de kachel hebben we hier ook niet nodig. Zo slecht is het dus ook weer niet. Maar jullie hebben nu het hogedrukgebied en dat betekent, dat wij hier de depressies hebben. De afgelopen nacht en vandaag en morgen ook nog blijven wij onder de invloed van een zeer diep lagedrukgebied. Voor de afgelopen nacht was een storm van orkaankracht voorspeld. Nou, ik weet niet, wat het precies is geworden, maar het ging er om toe. Gelukkig zitten we in een bos, want anders was de hele boel over de kop gegaan. Nu was het zaak om de boel goed in de gaten te houden, het tentdoek op spanning houden en slingerende lampen opruimen. De satellietschotel is omgewaaid, maar gelukkig heb ik die alweer aan de praat gekregen. Ook ging het licht uit, maar met behulp van de bewaking heb ik die weer aan de gang gekregen. Omdat ik wel wat verwachtte, ben ik vannacht niet uit de kleren geweest. Gelukkig maar, zodat ik de boel goed kon bijhouden. Hens heeft wel als een roos geslapen. De buren snappen niet, dat ze dat kon bij deze helse omstandigheden.
Vanmorgen heb ik drie emmers water van de bodem van de voortent gesponsd. Dit was overigens voldoende reden om nog even te sleutelen aan de grondzeilen en de tentflappen. Hopelijk heb ik dat nu zo gedaan, dat het verder droog blijft in de voortent.
Duinen bij Monte Gordo.
Het zijn toch weer fantastische uitzichten rond het strand. Als je gaat wandelen, is het verstandig om op het tij te letten. Wandelen kun je het beste bij laag water doen, omdat je dan op een harde bodem kunt lopen. Bij hoog water komt het water tot aan de duinen en is lopen langs het strand geen pretje.
De meeuwen wisten gistermiddag al, dat er slecht weer aan kwam. Ze zochten het land op.
Genomen vanaf de waterlijn een klein beetje ingezoomd.
De overwinteraars zoeken altijd een gezellige tijdverdrijf op. Hier wordt gebouled.
Natuurlijk wensen wij Paula vanaf deze plaats een voorspoedig herstel van de griepaanval. Is de nieuwe caravan al in aantocht en kunnen we jullie hier nog begroeten? Wel beter weer meenemen, dan wij hebben gedaan, hoor!
Het wordt hier nu ook moeilijk om de rubriek “goedkope oplossingen voor dure dingen” te vullen. Als ik er één zie, zal ik zeker niet nalaten dat met jullie te delen. Maar nu al weer een “charmante oplossing” gevonden. De Portugezen leren kennelijk van de Spanjaarden en deze rotonde wordt alleraardigst aangekleed met een opgelegd vissersbootje. De witte “golven” completeren het geheel.
Dit was weer het eerste briefje. Ik zal proberen er elke week eentje te sturen. Reacties of anderszins berichten over jullie wel en wee stellen wij ook op prijs.
Mede namens Hens veel liefs en groeten,
Ties
