Lieve en beste allemaal,
Het kan verkeren. Vanmorgen heb ik onze dochter Rani naar het vliegveld in Faro gebracht. Dinsdag vertrekken wij naar Nederland; drie weken eerder dan aanvankelijk de bedoeling was. Hens’ moeder wordt 31 maart a.s. met spoed geopereerd aan haar rechter arm / hand. Omdat het onduidelijk is of er na de operatie voldoende opvang en/of hulp voor schoonmoeder is en zij natuurlijk een tijdje behoorlijk gehandicapt zal zijn, is het natuurlijk geen keuze of overweging meer, of wij wel terug moeten, maar een zekerheid. Wij gaan dinsdag dus rijden en zullen – als alles goed en volgens plan verloopt – vrijdag in Harlingen aankomen.
Het bezoek van Rani was gezellig en aangenaam. We hebben wat leuke dingen om te doen voor deze week bewaard en verder was het weer uitstekend.
Zoals in de vorige brief al aangekondigd, hebben wij zondagavond na aankomst van Rani buiten de deur gegeten. Het voorgerecht bestond uit kleine kokkeltjes, die hier overigens als kleine steenmosselen op de kaart stonden. Het ziet er op tafel zó uit:
Ik eet ze net als gewone mosselen met een leeg schelpje, maar de hapjes zijn natuurlijk veel kleiner. Ze smaken ook heel anders, maar ik vind het een aanrader.
Wij hebben ze ons goed laten smaken:
Eén van de voorgenomen tripjes was die naar het meest zuidwestelijke puntje van het vasteland van Europa, genaamd Cabo de São Vicente. Het land rijst ter plaatse stijl uit zee op. De 60 m hoge kliffen boden echter geen bescherming tegen het hoog opspattende zeewater wegens de harde – naar mijn schatting met 7 Beaufort waaiende - wind. Auto en brillenglazen zaten binnen een mum van tijd onder het zout. Het moet sowieso een winderige hoek zijn, want hoge begroeiing zie je in de wijde omgeving niet. De kaap bood overigens een indrukwekkende aanblik. Het licht van de vuurtoren is op zee tot op 95 km afstand waar te nemen. Vroeger dachten de mensen, dat dit het einde van de wereld was en zeevaarders durfden niet naar het westen te varen, bang om van de aarde af te vallen.
Cabo de São Vicente.
Er werd natuurlijk ook een bezoekje gebracht aan het nabij gelegen Sagres. Ook hier wind, wind, wind. De bootjes liggen wel goed beschut in de haven.
Ook is er een bezoekje aan Spanje gebracht en daarbij is natuurlijk het mooie grensstadje Ayamonte aan de rivier Rio Guadiana niet overgeslagen. Moeder en dochter genoten nog even van de schoonheid van een mooi pleintje.
Ik heb al eerder geschreven: met tegeltjes weten ze wel raad hier. Fraai!
Het vorig jaar had ik mij tijdens onze reizen en ook in Appelscha bekwaamd in het barbecuen op gas. Bijna alle vlees en ook vis werd door mij vakkundig wel done, medium of rare gaar gemaakt op een rooster boven de branders. Ook in Monte Gordo had ik de reisbarbecue weer klaargezet in de verwachting bijna dagelijks mijn bijdrage aan de uiteraard immer smakelijke gezinsmaaltijd te kunnen leveren. Het dreigt echter, dat de door mij ontwikkelde kwaliteiten op dit gebied volstrekt overbodig zijn geworden door de aanschaf van een grillpan met anti-aanbaklaag. Hens slaagt er nu dagelijks in om met deze pan, zonder toevoeging van dierlijk of plantaardig vet, vlees en vis heerlijk klaar te maken. De barbecue heb ik vorige week maar weer ongebruikt opgeruimd. Ik peins me suf over hoe ik op dit gebied weer een meerwaarde kan ontwikkelen. In ieder geval heb ik thuis de wekelijkse sateetjes bij de nasi nog te doen. Enfin, ik bedenk nog wel wat, want eigenlijk wil ik in Appelscha wel een buitenkeuken aanleggen.
Dus ook de op onderstaande foto aangekochte moten zalm waren weer een prooi voor Hens. Ze heeft ze weer overheerlijk gegrild.
Bij de Mercadona in Ayamonte.
Gisteren hebben we een uitstapje gemaakt naar het Ilha da Culatra. Vanuit Olhão moet je dan om 11.00 uur met een veerbootje naar het (wadachtige) eiland voor de kust in de buurt van Faro varen. De overtocht duurt een half uur; kosten € 3,10 per persoon . Ook hier is het eiland eigenlijk alleen maar een duingebied. De duinen zijn wel lager dan in Nederland. De vaartocht duurt een half uur en dan kom je in het plaatsje Culatra aan. Eigenlijk is het gewoon een nederzetting van eenvoudige, maar wel netjes onderhouden huisjes. Bestrating is er summier en bestaat voornamelijk uit een rij betonblokken. Verder is het duinzand. Het eilandje heeft enkele lagunes en daar liggen (kajuit)boten. We troffen een Nederlander die er al de hele winter met zijn boot lag.
Vanuit het dorpje voert een plankenpad op palen door het duingebied naar het strand. Daar hebben we van de zon, de wind en de fijne temperatuur genoten door langs het strand verder te wandelen. We hebben er een paar in onze ogen behoorlijk grote schelpen gevonden en heel bijzonder, een dode zeeschildpad. Hij zag er overigens nog behoorlijk goed uit en ik dacht eerst, dat hij wellicht nog leefde. Dichterbij gekomen zag ik echter de vliegen al hun werk doen.
Afmeting plm. 80 cm.
In mijn vorige brief heb ik de ooievaars even aangehaald. Ook op deze wandeling hebben we een ooievaar gezien en wel in de duingebied. Hij liep lekker te foerageren.
En als besluit op het eilandje hebben we een warme lunch genoten, alvorens we om 15.30 uur weer op de boot moesten. In de vitrine van het restaurant lagen een paar soorten vis uitgestald en je kon zelf aanwijzen, wat er klaargemaakt moest worden. Toen het klaar was, zag het er zó uit:
Vis, tomatensalade en patat.
Inclusief brood en boter en vispaté, een kom olijven, mayonaise, een hele fles wijn en koffie na voor ons drieën moest ik € 26,10 afrekenen. Vermoedelijk komen we daar nog wel eens terug.
We gaan nu weer naar Nederland, waar minister Bos er de ING de schuld van geeft, dat ze doorgaan met datgene, wat hij – Bos – vergeten heeft te verbieden, toen hij de ING overeind ging houden, namelijk het geven van bonussen. Dom van Bos en dom van de ING.
Het volgende politieke commentaartje over de afgelopen weken, zo op een afstandje bedacht:
Rita Verdronk.
Nou, dit was het dan echt weer. Voorlopig geen briefjes meer.
Veel liefs en groeten, ook van Hens.
Tot de volgende vakantie!
Ties
