Lieve en beste allemaal,
Het is er verleden jaar niet van gekomen om Normandië en Bretagne te bezoeken. Dat lag aan het niet al te fraaie weer. Gelukkig is het dit jaar anders, althans nu. Het weer is hier prima en ook voor de komende week ziet het er goed uit. De eerste kennismaking met Normandië zit er inmiddels op. We staan er nu op de tweede camping en die ligt in de nabijheid van het landingsgebied van de geallieerden op D-day. De komende paar dagen wijden we dan ook even aan het serieuze werk. Niet, dat we alles in één keer willen zien. Er moet ook wat overblijven voor later, terwijl we ook nu onze reis in een ontspannen sfeer willen maken.
Verder moeten we half september weer terug zijn in verband met het vervangen van het tweede heupgewricht van Hens door een prothese. Ze kijkt daar erg naar uit, mede door het voorspoedige herstel na de eerste operatie. Het is zelfs nu al weer mogelijk om een uurtje te wandelen en daarbij zo’n vier à vijf kilometer te overbruggen. Het blijft wel zaak om de boel niet te forceren.
Op onze weg naar Normandië hebben we een tussenstop gemaakt in de meest Nederlandse stad van België:
Gent!
We zijn daar de zondag, 12 augustus, overgebleven. Elke zondag wordt in
Gent de bloemenmarkt gehouden en wel op de Kouter, een groot plein in de binnenstad bovenop een parkeergarage. Maar gezellig hoor, vooral omdat ’s zomers een orkest met vrolijke klanken de sfeer verhoogt.
Een paar bloemenstallen:
Het verdere historisch centrum.
De Sint-Baafs-Kathedraal.
Het Sint-Baafs-plein met rechts de Koninklijke Nederlandse Schouwburg (ook wel Gentse Stadstheater), rechtvoor de Lakenhalle met Belfort (toren) en links daarachter de Sint-Niklaaskerk.
Interieur van de Sint-Baafs-Kathedraal
Hoewel de Sint-Baafs-Kathedraal om zichzelf al een bezoekje waard is, is er nog een andere, betere, hogere zo je wilt, reden om hem te bezoeken: het bewonderen van het topschilderwerk uit de Middeleeuwen, genaamd De Aanbidding Van Het Lam Gods, een altaarstuk van Hubert en Jan van Eyck uit 1432.
De toegang hebben we wel gevonden, maar ……………
…………gesloten (#!@*&%!).
En soms geloof je je ogen niet. Ik heb in hetzelfde dorp gewoond als Pier Donia, de tot held verheven Friese boer en zeerover uit de Middeleeuwen, beroemd door de afmeting van het door hem gehanteerde zwaard: twee meter. Het is te bewonderen in het Fries Museum.
Maar nu zag ik een zwaard van - naar mij na enig speurwerk bleek – wel zeven meter. Gelukkig was het niet in de strijd gehanteerd door het kwadraat van Pier, maar bleek het de uitvoering van een ludiek idee van een kunstenaar te zijn om de expositie in de St. Baafs-kathedraal op te leuken. Onze door Anne Woudwijk vereeuwigde kultfries blijft dus de baas.
Het zwaard.
En als je al dat fraais hebt gezien, is een verdere verkenning van de stad zeker aan te bevelen. Wij doen dat nu dus met mate, maar tijdens de verder niet al te lange wandeling heb ik nog een paar mooie plaatjes kunnen schieten van de kades van de Leie. Gezellig, hoor.
Kraanlei.
Graslei.
Intermezzo.
“Warm en koud.”
Toen wij op de camping in Gent aankwamen, werden wij door de Engelse overbuurman meteen gewaarschuwd voor het feit, dat de stroom het niet deed. Hij had al wel de receptie gewaarschuwd.
Na verloop van tijd controleerden wij zo nu en dan over en weer bij elkaar, of het euvel al was verholpen.
De buurman zat verder heel genoeglijk met een medelander te kouten onder het genot van enig bier.
Dit ontlokte na uurtje of twee wachten op stroom bij mij wel de vraag in de richting van de Engelsen, of het bier onderhand ook warm was geworden.
“Ja,” was het antwoord: “……… en het eten koud!”
Veules Les Roses
Je hebt Volendam, Marken en Orvelte, maar je hebt ook Veules Les Roses. Wat is dit een schitterend dorpje van onverwachte en mooi bewaarde schoonheid.
Het was ook in Veules Les Roses, dat wij onze eerste indrukken opdeden van de Normandische kust. Een kliffenkust. Het Franse woord voor klif is falaise en dat leer je daar gauw. Ook hier krijtrotsen en het zijn dus net als aan de andere kant van Het Kanaal gewoon “white cliffs” .
De volgende drie foto’s geven het beeld, dat wij op de eerste avond bij de wandeling vanaf de camping zagen.
En nu de volgende dag bij laag water.
De kliffenkust is niet overal even hoog. Zo nu en dan treedt er een depressie op en het is juist daar, waar de dorpen en steden zijn ontstaan, vaak ook aan een rivier.
Maar in Veules Les Roses is de geschiedenis nog veel begrijpelijker en romantischer.
Het dorp schijnt al in de vierde eeuw na de jaartelling te zijn ontstaan in zo’n depressie aan de kustlijn, waar tegelijk een riviertje stroomde: nu La Veules genoemd. Het ontspringt 1100 m landinwaarts uit een bron.
De naam Veules zou een Angelsaksische oorsprong hebben en zijn ontstaan uit het - ook ons - woord voor bron: wel(l).
…… de kleinste rivier van Frankrijk ………… 1100 m.
Er is een wandeling langs bezienswaardigheden in het dorpje uitgezet van ongeveer vier kilometer met een keurige uitleg in een folder van het lokale toeristische bureau. (Bijna) alles ziet er uitstekend onderhouden uit met mooi aangelegd groen.
Dit gebouw werd aan het eind van de 18e eeuw gebruikt voor het weven, een belangrijke industrietak in die tijd.
Bijna onmiddellijk na de oorsprong is de bedding van La Veules relatief breed en ondiep. Men cultiveert er witte waterkers.
Witte waterkersbedden (cressonnières).
Langs de korte loop vallen er meerdere watermolens te bewonderen, die keurig zijn gerestaureerd en draaien.
Nog meer witte waterkers en een watermolen.
Eén van de vele te bewonderen vakwerkhuizen.
Dit huis staat op een eiland, waar de gesplitste stroom omheen gaat.
Nog meer mooie vakwerkbouw.
Inmiddels is de rivier hier versmald tot een paar meter.
Le Moulin Anquetil.
Le Moulin des Aïeux. Men produceerde hier raapolie en tarwebloem. De authentieke techniek in het gebouw is nog steeds aanwezig.
Les Pucheux (in Friesland zouden we het “stappen” noemen). De bevolking kon hier water halen en de was doen.
Binnenplaats van een winkel met toeristische artikelen.
“Huisje van Plezier” en wie verschalkt nu wie weer hier?
De zeezijde kent geen zandstrand bij hoog water, maar slechts een een paar meter brede strook met grof grind. Niet om op te lopen of te liggen. Daarom recreëert men in Veules Les Roses in een kunstmatige zwembad aan de boulevard.
Over de invasiestranden hoop ik jullie de volgende keer meer te berichten.
Het gaat goed met ons en wij hopen met jullie ook. Ontvang inmiddels de hartelijke groeten van Hens en
Ties.
Al mijn reisbrieven zijn te lezen op mijn blog:
www.quayonge.blogspot.com
