Hee, 3 juli 2011
Lieve en beste allemaal,
Vandaag is onze laatste dag op Terschelling. Het verblijf daar tijdens het Oerol-festival was een bijzondere ervaring. Helaas heeft het weer zich niet van zijn beste kant laten zien, maar we hebben toch heel goed de sfeer van dit beroemde culturele gebeuren kunnen proeven.
We vonden het aardig, niet meer en niet minder en we vinden het fijn om het te hebben meegemaakt. We hadden het ook niet willen missen, maar we denken niet, dat we een volgende keer weer zoveel kosten willen maken om er nog eens bij te kunnen zijn.
Het aardige Oerol.
Het Oerolpubliek is bijzonder. Velen kwamen met zeer eenvoudige kampeermiddelen aanzetten. Op de camping zocht men een plekje uit naar believen. De tentjes stonden schots en scheef door elkaar.
Ondanks de drukte was het erg schoon en netjes allemaal. Daar keken wij eigenlijk wel van op, want dat is zeldzaam bij een dergelijk grote drukte. Heel nette mensen dus en ook heel rustig. Iedereen hield rekening met elkaar. Toen Hens de citruspers even alleen had gelaten in de afwasruimte, was bij terugkomst al een andere mevrouw bezig hem schoon te maken. Op Hens’ verbaasde vraag, antwoordde ze, dat ze nog wat warm water over had en het zonde vond om het zomaar weg te gooien.
In mijn vorige brieven heb ik al vaak gerapporteerd over de grote creativiteit van de mensen, maar hier is weer een staaltje van een mooie oplossing voor een klein probleem. Nu zijn er caravans in vele soorten en maten, maar dit formaat had ik nog niet eerder gezien, althans niet als echte bagagewagen en dan ook nog voor achter de fiets. Ook dit ontwerp schaar ik onder de noemer: aardig.
Caravannetje.
Ik repte al over het tegenvallende weer tijdens Oerol. Hier zien we het Groene Strand bij West op de eerste zondag tussen de middag. Helaas troosteloos!
Groene Strand.
Gelukkig werd het in de loop van de dag wat droger, zodat het toch nog wel levendig werd in het centrum van West. Maar de mensen waren toch wel erg stevig ingepakt voor de tijd van het jaar.
De hoofdstraat in West.
Er zijn twee belangrijke festivalterreinen tijdens Oerol. Het eerste heb ik al genoemd en is het Groene Strand bij West. Het tweede en zeker niet minder belangrijke is Westerkeyn, gelegen tussen Midsland en Formerum. Officieel moet je voor toegang tot beide terreinen in het bezit zijn van een Oerol-paspoort, maar in de praktijk bleek dat eigenlijk alleen bij Westerkeyn te worden gecontroleerd.
Nu waren wij nog nooit naar een groot optreden van een populaire band geweest en naar zo’n echt massaal gebeuren in een voetbalstadion of Ahoy zullen wij ook wel nooit gaan, maar wij hebben toch wel erg genoten van de één uur durende concerten van meer of minder bekende vertolkers van de moderne muziek.
Ronduit charmant was het optreden van Ellen ten Damme. Wij stonden daar wat ver van het podium af en misschien is het daarom wel, dat ik eigenlijk vind, dat ze beter tot haar recht was gekomen in een wat beslotener omgeving. Maar toch heel mooi, hoor!
Ellen ten Damme.
Katzenjammer.
Maar er waren ook een paar grote jongens. En dan noem ik Colin Benders en Eric Vloeimans, die met nog vier anderen ons mee laten genieten van het “project” Kytecrash. Eén van die anderen is de rapper Pax. Heel jazzie allemaal. Prachtig en wat een trompettisten!
Colin Benders en Eric Vloeimans van Kytecrash.
Zie deze link voor mijn diashow van het optreden:
http://www.youtube.com/watch?v=osQEu7Z1BWw&feature=share
Helaas mochten we er niet fotograferen, maar in onderstaande circustent trad de Peking Opera op. Uiteraard was alles heel Chinees en niet altijd geheel onze smaak. Ook was de Chinese tekst natuurlijk niet te verstaan. Er werd wel van tevoren uitgelegd, waar het allemaal om ging en dus was het toch nog te volgen. Ronduit spectaculair was het laatste deel, waarin een strijd tussen de legers van diverse goden werd verbeeld. Tientallen minuten lang werden we onderhouden met zeer acrobatische schijngevechten. Na Oerol zouden ze in Carré gaan optreden.
Circustent Peking Opera.
Maar ook zomaar onderweg valt bij Oerol altijd het nodige te beleven. Wat te denken van de parodie op de natuurbewegingen, hier de Vereniging Natuurmomenten genoemd. Nadat we een uitgezette route hadden gelopen, moesten we ook nog even het “winkeltje” passeren, waar onder andere lucifers werden aangeboden voor de prijs van € 0,50 en vermeldende de tekst: “Vol vuur voor de natuur.” De informant wist ons nog te melden, dat dit product een aantal weken geleden nog een topper was in Schoorl en omgeving!
Boom, die leuk gevonden wil worden.
Een andere vertoning was Harmonic Fields. Hierbij waren op het Arjensduin in 26 projecten en projectjes voorwerpen opgesteld, die alle door de wind gegenereerde geluiden voortbrachten. Op zich alleraardigst. En ik heb er ook wel van genoten, maar fundamenteel is het niets anders, dan wat wij als jongens ook al deden, alleen nu verder uitgewerkt door - laat ik zeggen – grotere jongens, maar nog steeds jongens. Het betere knutselwerk dus.
Een deel van de opstellingen op het Arjensduin.
De “canon” van Terschelling oftewel: de beelden:
Het Stryper Wyfke.
De achtergrond:
“Het dappere Stryper Wyfke
Seerijp is de oudste nederzetting van Terschelling. Het plaatsje is gelegen aan de zuidkant van het eiland, ten zuiden van Midsland. In de Middeleeuwen was het de thuisbasis van de eilander adel. In 1545 bouwde die er zelfs een klein kasteel dat moest dienen als buitenverblijf voor Cornelis II van Bergen, de heer van Terschelling en Griend tussen 1529 en 1560. Later huisden de graven van Arenberg in het kasteel.
Seerijp heet van oudsher Striep. Een verwijzing naar een oude nederzetting iets ten westen van het huidige gehucht waarvan het Strieperkerkhof nog een overblijfsel is. Rond 850 stond hier een houten kerk. Later werd deze vervangen door een stenen gebouw, de St. Maartenskerk. Die kerk is echter door de watergeuzen in 1569 in brand gestoken en enkele jaren later stortte de toren in. Het kerkhof is inmiddels enkel nog maar een grafheuvel waar tot 1916 overigens nog werd begraven.
Toen in 1666 de Engelsen met hun vloot Terschelling binnenvielen, staken zij West-Terschelling in brand om verder te kunnen trekken naar het oosten. Door de hevige rookontwikkeling zagen ze van de grafheuvel enkel een paar schimmige zerken. Een vrouw die er rondliep deed de inmiddels fameuze uitspraak "Ze staan er bij honderden maar liggen er bij duizenden." Omdat de Engelsen dachten dat ze in een hinderlaag werden gelokt, vluchtten ze snel van het eiland af. De vrouw, tot op de dag van vandaag bekend als het Stryper Wyfke, behoedde daarmee Oost-Terschelling van plundering en brandstichting. Een standbeeld aan de hoofdweg van Terschelling verwijst nog naar deze dappere dame.”
En dan deze bekende, onverschrokken Terschellinger doorzetter: Willem Barentz.
Al jarenlang zit hij hier te bedenken, waar het is fout gegaan. De overwintering op Nova Zembla overleefde hij; helaas niet de terugreis. Maar hij is er toch in geslaagd met Doutzen Kroes in een film te gaan optreden. Ik nog niet ………
Zoals in vele kustplaatsen, waren er kennelijk op Terschelling ook veel weduwen van zeelieden. Dit harde aspect van het leven wordt dan ook veel verbeeld met vrouwenfiguren, die eindeloos over de baren staren. Dit beeld staat bij West- Terschelling. Op de sokkel woorden van De Genestet: “Zij zijn niet waarlijk dood, die in ons harte leven.” Ach, sommige clichés kan ik wel verdragen.
Vrouwenbeeld bij West.
Outdoor ………
De buitenrecreatie moet tegenwoordig steeds spectaculairder worden gemaakt. De mensen hebben kennelijk “uitdagingen” nodig, als ze zich in een wat natuurlijker omgeving bevinden. Persoonlijk zou ik dan suggereren om geen wandeling van 5, maar één van 15 km te maken en dat uit te bouwen naar een ruime 20. Dan ben je tenminste echt buiten, maar neen, dat is SAAI. Het moet spectaculairder en dus gaan we proberen van Terschelling naar Engeland te kanoën bij windkracht 6. Dat ziet er dan zó uit:
Een zekere moed kan deze kanoërs niet ontzegd worden bij een dergelijke zee,
maar deze hoogmoed komt voor de val …………………….
dus “plons is water.” Nou ja, je bent binnen 5 minuten klaar met je outdoor activiteit en je kunt dus meteen doorgaan naar het terras van het standpaviljoen West aan Zee. En hoe je daar kunt loungen, zie je aan het eind van deze brief.
Neen, dan onze André en zijn vriendin Marianne en ook Laura, de vriendin van Frans-Willem, die hadden het plan opgevat om te gaan “blokarten”. Ja, zo heet dat kennelijk: “blo” van “blow”, neem ik aan en voor de rest gewoon karten. Het is dus raggen over het strand met een zeilwagentje. Nou, dat was gisteren heel goed mogelijk, want er stond een harde wind recht op de kust. Je kon dus mooi beide kanten op met halve wind en dan gaan die dingen het hardst.
Na de instructie krijgt André hier een zetje van een instructeur …..
en Hens geeft Marianne hier het eerste zetje.
Je mocht een uur voor € 25,--. Volgens de kinders was het het bedrag ten volle waard. Het was echt kicken. Misschien moet ik het dan toch ook maar eens proberen.
Niettemin was het voor ons toeschouwers toch wel erg fris met die harde wind en we besloten de beschutting op te zoeken van het terras van het strandpaviljoen West aan Zee. Wat mij betreft, is zoiets pas een echt fijne outdoor activiteit. Terwijl onze blokarters dus hun rondjes draaiden, loungden wij uiterst comfortabel. Het was onze laatste outdoor activiteit op Terschelling dit jaar en we genoten er nog even echt van.
Loungen in West aan Zee.
We gaan weer naar de vaste wal. De oude Hobby wordt ingeruild voor onze nieuwe Fendt en als alles goed gaat, nemen we begin september een aanvang met onze reis langs de Europese westkust naar het zuiden. Daar zien we naar uit. We hopen dan begin december weer thuis te zijn.
In de tussentijd is het rommelen in Appelscha. Zo hoop ik bijvoorbeeld nog wel een paar keer bierblikkip te maken met patatjes en appelmoes. Als je van tevoren aangeeft, dat je langskomt, kan ik er best nog eentje naast zetten, hoor!
BBQ.
Voorlopig dus maar weer de groeten van Hens en
Ties
